Heim / Bækur / Listir / Tilvísun og þjóðarmorð og Mannréttindi og Nýjustu / tyrkneska þjóðarmorða

The Tyrkneska þjóðarmorða

Rolf Slot-Henriksen

Translation into English by Henrik Ræder Clausen
Published by Foreningen Dansk Kultur, www.danskkultur.dk
Dedicated to the memory of those who suffered and died during these events.
This document is freely redistributable.

Efnisyfirlit

The day of the

The idea of establishing an Osmannic empire………………………………………………………………….6
The fate of
The Sultan Abdul Mejid
The Macedonian Speech by Georg Brandes (1902)…………………………………………………………11
The massacre on the Bulgarian population…………………………………………………………………….12
Lecture by Georg Brandes in Berlin February 2nd 1903………………………………………………….13
The genocide against the Armenians, 1875-1876……………………………………………………………16
Karen
The genocides in the Osmannic Empire 1908-1918………………………………………………………..25
A change in Muslim
Where did the deported
Eyewitness accounts of the massacres 1915-1918…………………………………………………………..32
The massacre on the Greeks 1923…………………………………………………………………………………38
The final elimination of the Greeks 1955………………………………………………………………………39

The day of the Armenians

April 24th marks the 'Crystal night' of the Armenians. This is the day when the government of Turkey initiated the genocide of the Armenians in East Anatolia. 1.5 million Armenians were killed by the Turks in 1915 and 1916 in their attempt to destroy Armenia. Only in a smaller enclave in Caucasus did the Armenians survive, as well as in various pockets in the Middle East outside the reach of Turkey. But the Turkish state has since 1915 systematically lied to its people about this genocide. And the various international partners of Turkey have turned a blind eye in this matter. In some circles it has even become politically correct to ignore this.

In his speech in Obersalzberg on August 22nd 1939 Hitler told his army leaders with respect to the pending invasion of Poland: “Who today talks about the Armenians?” In other words, the brutality of the Germans would quickly be forgotten. And that would probably have been the case had the Germans won the war. A non-admitted crime becomes an incitement to others to commit similar acts, which we've seen both in the 40′s in Europe and in the 90′s in Africa.

When the Canadian parliament in 2004 declared that the Turkish killing of the Armenians in 1915 constituted genocide, the Turkish government sent a strong official protest to the Canadian parliament.

The Armenian day on April 24th should be turned into an official holocaust memorial day, and the Turkish genocide of the Armenians should be internationally recognized and condemned. It should no longer be permitted to let Turkey get away for free from their genocide on the Armenians. Turkey must be forced to publicly condemn the genocide on the Armenians in 1915, abroad as well as at home.

A fundamental problem here is that genocide is permissible according to Islam. In the Quran, Sura 4:91, is a recommendation of genocide on people who refuse to become Islamic. Turkey must also here be forced to distance itself from Islam.

Niels Erik Søndergård
Rasmus Rasks Allé 95
5250 Odense SV

Inngangur

'Genocide' is a concept that most people associate with the two large ideologies of the 20th century, communism and Nazism, who in termination camps, through hunger and deportations killed millions and millions of individuals. In particular the dreadful fate of the Jews comes to mind in the context of genocide. But others were also on the list of groups to be extinguished for their religiousness rather than their ethnicity. In the Soviet Union millions were killed for the sole reason that they were Christians. Of the originally 40.000 churches so many were closed or destroyed that at a time only 40 churches were active in the Soviet Union. And for Nazism, in particular Catholics were hated. In Poland alone, one third of the priests, monks and nuns were murdered. Even the Catholic bishop of Berlin was shot.

Þriðja stóra "ISM ', sem stendur á bak við röð þjóðarmorða sem fáir hafa heyrt, er Íslam. Þó að vera trú, er það á sama tíma er mikil meginmál lögum og kerfi fyrir samfélagið. Með stofnun á íslamska caliphate og í kjölfar íslömsku conquests, var ein þjóð eftir annað eytt. Þjóðarmorð eftir þjóðarmorð, einkum á landvinninga í Buddhist og Hinduistic sviðum, þar sem milljónir voru miskunnarlaust myrtir. Þessi bæklingur mun draga sig til þjóðarmorða sem áttu sér stað innan svæðisins á tyrkneska caliphate í seinni tíð, einkum árin 1875 í gegnum 1955. Hér einkum þjóðarmorð á Armenians standa út, einnig vegna aðgerðaleysis af Evrópulöndum. En einnig þjóðarmorða gegn Macedonians, mun Búlgarir og Grikkir að falla.

Upptökin eru valin í stórum dráttum eins og kostur er: Frá Ernest Hemingway um Georg Brandes að danska heroine Karen Jeppe, sem vann sig út fyrir að deyja Armenian fólk. Enn fremur eru reikningar frá þýska, enska og þýska ræðismönnum og yfirmenn, og persónulega reikning á grimmdarverkum lítið armenska stúlka su á einn af Armenian gengr dauða. The saga af armensku stúlku Serpouhi er í einfaldleika sínum og skelfing svo tók það sýnir feiknastærð af grimmdarverkum sem áttu sér stað.

Duglegir rannsóknir mínar eftir stórum aðilum leiddi mig að lesa hörmungar sem ég hafði ekki hugsað mögulegt. Og ég er ekki skammast sín með því um að margir tár voru felldi á að skrifa þessa bók.

Hugmyndin um að koma á fót Osmannic heimsveldi

Á síðustu 30 árum öldurnar innflytjenda frá íslömskum löndum hits strendur Evrópu. Á þessum tíma Danmörk einn hefur séð að stofna tugi stofnana sem vilja koma aftur á íslamska heimsveldi, sem tyrkneska caliphate, sem réðu helstu hluta af Evrópu, þar á meðal Ungverjalandi, Crimea, Serbía, Bosnía, Hersegóvína, Albanía, Rúmenía, Búlgaría , Grikkland, Kýpur og hlutar Úkraínu.

Í dag Berlín búa um að minnsta kosti 250.000 Turks og hefur þróast í höfuðborg margir af tyrkneskum íslamskra hreyfinga sem vilja aftur instate á caliphate. Hlutur tyrkneska fundamentalists vex hratt í Evrópu, nú með 3,5 milljónir Turks í Þýskalandi og 100.000 í Danmörku. Að fjöldi einkum róttækum fundamentalists vex og sjá má í Danmörku, þar sem Mille Görüs undir nafninu DMGT nú hefur 46 útibú í Danmörku og með stuðningi ráðum borgarinnar í Helsingør og Arhus, hafa byrjað að vinna á nýja mosku og skóla um sig, þar sem hatur gegn non-múslimar er snyrtir.

Hreyfingin "Ný Osmanners", annar Tyrkneska-íslamska hreyfing leitast við að
byggja á caliphate, hafa evrópska höfuðstöðvar í Berlín og hefur bara gefið út möppu með þessum innihald, lýsa byggingu nýrrar Evrópu Osmannic heimsveldi í samræmi við fyrirmæli í Kóraninum:

"The Osmannic Empire var heimsveldi trúaðra, sem náð heim yfirráð. Mikið umburðarlyndi þeirra og virðingu fyrir samborgurum þeirra eru enn í dag fyrirmynd og alveg framúrskarandi á öllum heimsveldi allan sögu heimsins. Það hefur aldrei bælt eða exterminated neinn. Þeir setja jafnvel aðra undir vernd þeirra, virða þá mjög, og leitaðist við að læra allt gott af þeim, án þess að gera skaða sjálfir. Þeir heimilt að sigruðu fólk til að halda hefðir sínar í veraldlega og trúarlega lífi þeirra, og jafnvel haldið söfnuðir kristinna. The Osmannic Empire beitt orðsending Allah í daglegu starfi og ekki greinarmun á almennum trú og á almannafæri. The Sultan var ekki sjálfselskt, sem voru keisarar af fyrri tímum, en var án egoism aðeins þjóna fólki hans. "

"The Osmanners voru múslimar. Þeir stunda hið sanna Íslam full af ást og umburðarlyndi, fullur af virðingu fyrir öðrum, heiður og mörgum öðrum góðum eiginleika sem í lýðræðisríkjum eru alveg glataður. Þeir virða Gyðingar og kristnir mjög fyrir að vera trúaðir ... "

Á sama hátt, upplýsingar möppu fyrir "The New International Osmanners" er svohljóðandi:

"Það Íslam hefur ekki verið ræktuð með sverði og eldur er vísindaleg framkvæmd. An fólksflótta af völdum hungurs og veðurfari breytingar á arabísku Reykjanesskaga er orsök útbreiðslu hennar, engin trúarleg stríð frá hlið Íslam. Kapítalismi og lýðræði þess að hafa í þeim tilgangi einum að ná vandamál, flytja opinber athygli, blæja sannleikann og þegja um það. Lýðræði gefur slæmur sveitir tækifæri til að öðlast vald, svo að meðferð, spilling, egoism og glæpir eru vaxandi með stjórnmálum og alls samfélagsins án allir tækifæri fyrir stjórnvöld að koma í veg fyrir það. Í Osmannic Empire hlutir voru allt öðruvísi. Við því með nýju caliphate fyrirmynd á dyggðir í Osmannic heimsveldinu. "

Heimild: Seðlabanki skrifstofu fyrir The New Osmanners í Evrópu, Bellermanstrasse 95, Berlin.

Örlög Armeníu

Eftir Múhameð frá 622 AD árinu hafði sigrað og slökktur einn ættkvísl eftir öðru, eftirmenn hans, sem caliphs, fór eftir nágrannalöndunum. Eins snemma og á 7. öld Arabar rekinn Armenía í fyrsta skipti. Til lengri tíma bardaga geisaði á milli Austur-rómverska heimsveldinu og Íslam til að stjórna þessum heimshluta. Múslima Herir háþróaður smátt og smátt, og að lokum Armenians átti enga möguleika. Eftir sigra á Amorium í 781 e.Kr., að caliph al-Mitasim skipað fangana að Útboð burt í knippi af 10, því það var svo margt af þeim.

Með því að brottrekstri Thessaloniki í 903 22.000 kristnir voru gefin á arabísku yfirmenn eða seld sem þrælar. Í 1064 Sultan Alp Arslan mælt Georgíu og Armeníu ber, og þúsundir voru summarily framkvæmd. Skriflegar heimildir frá Palestínu, Egyptalandi, Armeníu og Anatólíu, þar sem kristnir svæði hafði verið námu og nýlenda, segir okkur að kristnir menn eiga erfitt með að greiða djizya skatt til múslima í staðinn var skylt að skila börnum sínum. Þeir gætu þá draga ákveðna upphæð af könnuninni skatta. Hugmyndin var markvisst þróað á þeim tíma Sultan Orkan í 1326, svo að kristnir í Armeníu og á Balkanskaga reglulega myndi skila börnunum sínum til múslima sem skatt. Í 9. öld armenska fólk reyndi í örvæntingu að kasta arabísku íslamska ok. En her caliph flutti inn í landið, og massa slátrun fylgt, sem lituð landið allt rautt af blóði. Einn íslamska réð eftir öðrum, þar til íslamska tyrkneska caliphate tók á 16. öld.

Lagaleg staða kristinna og gyðinga í hinum íslamska caliphate var hörmulegur. Aage Meyer Benedictson lýsir því í smáatriðum:

Á einhver gefið Christian fólk undir stjórn Íslams var stofnað á þeirri meginreglu að "hjörðin", eins og kristnir voru kallaðir (þeir þóttu af eins og dýr), bjó aðeins á miskunn af múslimum er "hjörðin" hafði ekki felast réttindi ... Kristnir einstaklingar voru þrælar, sem Allah í náð hans hafði gefið sigur börnum sínum. Þeir skuldaði sem trúðu allt: Property, fyrir Sultan var skipstjóri allar eignir, og vinna þeirra. Þá þurftu þeir að borga alvarlegum skatta, fyrir Sultan var einnig eigandi stofnana þeirra.

Þúsundir kristinna stráka á aldrinum 4 til 8 voru teknar af kristnum heimilum,
umskorinn, raka og í gegnum uppeldi í íslamska hefð var breytt í fast her, sem lengi var mest hræddur vopn frá Tyrklandi. The kristnir orðið fyrir niðurlægingu að launa sinna eigin stolið þeirra börn. Enginn kristinn hafði rétt til að bera vopn, voru þeir að hlýða eða deyja, og vegna þess að trú þeirra var falskur, svo voru hjörtu þeirra. Þeir voru utan við lög, vitnisburður þeirra að dæma var aðeins gild ef staðfest með múslima.

The ógnvekjandi, þó var hugmyndafræði sem Íslam reynt að dreifa á múslima, sem disbelievers myndi aldrei gera gott verk. Ef þeir gerðu það samt, það var bara að tjá Allah að vinna í gegnum óhreina tól. A Christian var tillit serf. Í fötum hans var hann að vera öðruvísi þannig að allir gætu séð að hér kemur til trúvillinganna. The kristnir voru að hætta og þurrka skó fyrir hvert liggur múslima, ef hann vildi það. A klút í þessu skyni ætti alltaf að fara með Christian eða Gyðingur ... Kristnir voru ekki heimilt að hringja bjöllur. Líf þeirra væri kennsla í niðurlægingu og uppgjöf. Þeir unnu, en hafði óvinir þeirra stela góðs af vinnu þeirra. (Meyer Benedictson s. 131-132)

Í 1453 var Tyrkneska caliphate hafði sigrað höfuðborg Austur-rómverska heimsveldinu, sem kristin borg Konstantínópel, og þannig fjarlægja síðustu bulwark gegn Íslam. Frá þeim aldri að allt Balkanskaga voru í höndum íslam frá Armeníu í gegnum Úkraínu, Crimea, Ungverjalandi, Bosníu, Albaníu og Serbíu. Ofbeldisfull herferðir í Póllandi, Austurríki og Þýskalandi alla leið til Nuremberg hristi meginlandi Evrópu, sem hafði verið áhugalaus til að heita á Armenians og Konstantínópel, þangað til það var talið í Evrópu höfuðborgum að "heilaga gröf er vel varin." Nú þeir voru sjálfir í línu af eldi. Allir valkostur fyrir uppreisn eða Liberation fyrir Armeníu og Balkanskaga voru meira fjarlægur en nokkru sinni fyrr. Bloodbath fylgt bloodbath. The Armenians og önnur kristnir, eins og Gyðingar, sem neitaði að verða Múslímar, dveljast líf sitt í uppgjöf og fátækt, a örlög sem þeir gætu bara flýja með sér að verða Muslms.

The ofbeldisfull morð á Armenians fór fram á árunum 1876 í gegnum 1918 í nokkur mikill bylgjum. Fjöldi drepnir og exterminated er enn í umdeilda. Tyrkland krafa í dag að þeir sem dóu var svo aðeins vegna uppreisnar gegn ríkinu, og að fjöldi var alveg takmarkað. Í raun og veru á milli 300.000 og 1 milljón voru drepnir á árunum milli 1876 og 1903. Á árunum 1915 til 1918 kerfisbundin morð annars 1 milljón í 1 ½ milljón Armenians fór fram. Samanlögð tala yfir 2 milljónir.

Ingeborg Maria Sick skrifar í frábæru bók sinni um Karen Jeppe, sem varið er allt líf hennar hjálparhönd Armenian börn, um hræðilegu deportations sem áttu sér stað árið 1916, þar sem Íslam caliph pantaði viðburðir svo skelfilegt að það fer sjálfur ímyndun, jafnvel þegar þú tekur inn tilliti til nasista morð á Gyðingum 25 árum síðar. "Hver getur borið að heyra af börnum skera í sundur með þeim skærum mæðra þeirra, eða mönnum haldið föngnum vitni að nauðgun á litlum dætrum þeirra, og þá skera í sundur fyrir augum þeirra. Nei, við viljum ekki að hugsa um þetta. En þeir þola þetta. "

En það svarar í raun að þáttur í lífi Múhameðs sjálfs. Samþykkt sonur hans var að refsa konu fyrir þjófnaði. Hann decapitates þá barnabörn hennar fyrir augum hennar, og hefur hún rifið í sundur með úlfalda en dætur hennar vitni það. Múhameð hrósar samþykkt son sinn og eins styrking viðleitni hans gefur henni dætur og þræla og reyr með silfurgljáandi höfuð.

Ingeborg Maria Sick skrifar: "Í Urfa er Edessa konungs Abgar, morð geisaði í þrjá hræðilegu daga - og í gærkvöldi Tyrkir setja armensku íbúa borgarinnar til blys í athvarf þeir höfðu leitað í dómkirkju borgarinnar. A mikilfenglegur eldur, að hækka til skýjanna sem innkalla lifandi blys keisara Nero er í Róm. "(Bls. 15). Í Þýskalandi prestur Johannes Lepsius og sr. Lohman byrjaði stóra hreyfingu meðal kristinna í stuðningi Armenian fólk. Í Frakklandi, sem kaþólikkar skipulögð stór viðleitni hjálpargögn. Það var einnig birt í tímaritinu "Pro Armenía" með notables sem Jaurés og Clemenceau. Sviss komið á aðstoð nefnd eins og Danmörku og Noregi.

Dönsku tilraunir eru aðallega þekkt í gegnum óþreytandi viðleitni Karen Jeppe að hjálpa ástkæra Armenía hennar. Fyrsta mikill armenska aðstoð safn í Danmörku var innblásin af King George Grikklands. Það var leikstýrt af danska drottningu Louise og lieutenant Hennings hennar. Í kjölfar þessa einkum Christian Association "Kvindelige Missionsarbejdere" ("Women trúboði starfsmenn") gerði mikla hluti af vinnu.

The deportations í Armeníu voru ótrúleg, eins og allt armenska íbúa var að útrýma, ekki aðeins í Armeníu sig, en í öllum borgum frá Mesópótamíu með Mosul. Markmiðið var skýrt: lokið brotthvarf. The dulmáli símskeyti frá tyrkneska utanríkisráðherra vià ° prefect af Aleppo, síðar smyglað til vesturs, voru skýr. Við skulum vitna bara tvö:

"Á beiðni Djmi (The Young Turks nefndin fyrir framförum) að ríkisstjórnin hefur ákveðið að exterminate öllum Armenians í Tyrklandi. Án tillits til kvenna, barna, á veikum, tilfinningum eða samvisku, skal tilvist þeirra nú er að setja til enda. "

Síðar þetta dulmál símskeyti:

"Við höfum heyrt að sumir af þeim aðilum sem um getur hafa verið send til Sýrlands eða Palestínu. Þetta er ófyrirgefanlegt villa. Markmið þeirra fyrir þá er aðeins eitt: tómi "

Hvað gerði vestan gera? Stjórnvöld gerðu nánast ekkert. Það var eftir að litlu kirkju
stofnanir og einstaklinga til að grípa til aðgerða. Evrópska ríki höfðu of mikið í húfi, og hvernig getur þú tekið þátt í einum trúarbrögðum í einu gegn öðru?

Til lögreglu skrifstofu Aleppo!
Það hefur áður verið tilkynnt, að ríkisstjórnin fyrir hönd nefndarinnar hefur ákveðið að alveg exterminate öllum Armenians kynna í Tyrklandi. Þeir andstæðar þessari stjórn ekki lengur talist vinir stjórnvalda (sem þýðir 'af traitors' af). Án tillits til kvenna, barna eða illa þó þunglyndi verkfæri af eyðileggingu kann að virðast, án tillits tilfinningu eða samvisku, að tilvist þeirra sé hætt.

Ráðherra innri málefnum, Tala'at.

Þetta amoral viðhorf leiða til ríkisstjórna eftir aðgerðalaus. Ingeborg Maria Sick spyr í bók sinni "Pigen fra Danmark" um Karen Jeppe:

"Þeir láta þá deyja. Gætum við gert annað? Já, ætti ekki við? Er kristni mikill siðferðilegur vald - eða ekki? Gerði það standa upp sem einn maður, þegar mesta pólitíska ákæru gaus, vakna, biðja, berjast, hratt með þeim þarna? Kristnir orðið með þeim, fyrst og síðast hina trúuðu fulltrúar, Guð vera hrósað einnig frá Danmörku, og aðrir sem eyða vald sitt til að auðvelda þjáningu þeirra sem líða píslarvættisdauða fólki "(bls. 18).

Sumir af þeim sem voru í gangi börn heimili eða í öðrum hætti reynt að veita aðstoð, sem greidd með lífi sínu. Refsingin fyrir að fela að armenska var höfuðborg. Á þessum reikningi bæði Bandaríkjamenn og Evrópubúar voru teknir af lífi, en þar var reiði frá veraldlega, talið mannúðarmálum í Evrópu Ríkisstjórnir? Þeir þögðu.

Þegar á fyrstu helstu pogroms aftur til 1876 í Evrópu var hljóður, og aðeins vinur á kristna í Kákasus var Rússland. Margir af þeim löndum hafði þjást 400-500 ára múslima starfi, manndráp og misnotkun, en evrópsk völd voru uppteknir annast eigin mál þeirra eða jafnvel fara í bandalag með suppressors.

Kaiser Wilhelm II boðaði undir múslímska heimi sem hann leynilega hafði játast Íslam, í þeirri von að múslima hermenn myndu rísa gegn Englandi. Það var að hluta vel á þeim múslimum contingents í Indlandi og svæði hvað var að gerast Pakistan lýsti stríð, í að múslimar geta ekki vera að berjast undir fullveldi á trúvillinganna Christian drottningu.

The Sultan Abdul Mejid lofa

Á 19. öld íslamska heimsveldi og caliphate voru sífellt veikst, eins og þeir stífur í fátækt og spillt kúgun, allt á meðan Evrópa háþróaður fjárhagslega, vísindalega og að lokum einnig trúarlegum gegnum meiriháttar Christian vakningar undir lok aldarinnar. Verksmiðjur og kirkjur voru byggðar alls staðar. Og fólk var að heyra frásagnir af hræðilegu kúgun orðið af kristnum í löndum samkvæmt íslamska starfi.

Mikill þrýstingur frá Christian almenningi olli Sultan, í því skyni að vinna samúð og stuðning frá evrópskra ríkisstjórna, í 1839 útgáfu á Hatt-i-Sjerif yfirlýsingu ("The Noble Parchment"), þar sem Sultan lofað öllum greinum í öllum sínum sigruðu Territories, indiscriminately kynþáttar og trúarbragða, verndun lífs, heiður og eigna. Þannig Sultan hafið band af loforðum um að bæta aðstæður fyrir kristna og gyðinga. En fyrir kristna, þessi loforð voru verri en ekkert.

Stjórnvöld í Evrópu hallaði sér nú aftur og bent á mikla umburðarlyndi sem finnast í Íslam. Aðeins í helstu borgum, þar sem evrópsk diplómatar bjó, var stutt vellíðan af skilyrðum fyrir kristna. Í öllum öðrum stöðum, skilyrði versnað. Eins og skrifað af Aage Meyer Benedictsen, fólkið í Supremacy myndi aldrei sæta sig að kröfum frá þeim opinberlega sem heitir "trúvillinganna kristnir hundar" (bls. 158).

Eftir Crimean stríð, þar sem Vestur völd gegn Tyrklandi og tryggingu landamæri sín, sem þýðir conquests sína og uppgjöf af tugum kristins fólks, að Sultan veitt frekari loforð í Vestur völd í 1856: "Hatt i Humajun" (The Imperial Parchment) , þar sem hann lofaði öllum námsgreinum borgaraleg hans réttindi. "Eins og öll trúarlega játningar njóta og einnig í framtíðinni skal njóta frelsi í öllum löndum mínum, ekki einn af einstaklingum mínum skal fundur hindranir til að nýta sér trú, játar hann í, og má ekki þjást minnsta þrýsting í þessum efnum." ( Aage Meyer Benedictsen p. 159)

In order to not open up inwardly, they let their population know what the treaty signified internally by a public hanging of the Armenian Hovakoim, because he out of confidence in the promises from the treaty had reverted to Christianity after he and his family had been forced with violence to convert to Islam. As a further humiliation during the hanging a hat, symbolizing Europe, was attached to his dead body, implicitly signifying a hanging of infidel Europe. The new promise was not tested further by any other of the forced converts to Islam. But one could say that the sultan merely acted as a good Muslim by following the law of the Quran of capital punishment to those who leave Islam.

Now it was important to show the subdued Christian peoples who was the lord and who was the slave. The Greek war of liberation had shown, that the Christians were now prepared to fight for their freedom. They needed urgently to prevent this. Every time European governments inquired about the state of things, they were met from the Islamic side with understanding, friendliness and a proud reporting of the great freedom and tolerance which had always reigned in Islam. Most let themselves be appeased.

Thus sultan after sultan had the freedom to commit one genocide after another against the Serbs, Macedonians, Bulgarians, Greeks and the Armenians. In the following we will in particular look at the genocides against the Macedonians and the Bulgarians. The so-called Macedonian speech by Danish author Georg Brandes (1902), here quoted from “Collected works of Georg Brandes”, is an important document in this context.

The Macedonian Speech by Georg Brandes (1902)

“While the class struggle as a fight for bread rages in the highest civilized countries of Europe and America, the less civilized countries are at the onset of the 20th century in a state more usually associated with the Middle Ages, with daily humiliations and killings, arson, rape and every kind of torture. The horrors caused by Muslim Turkey in Macedonia, and the disgrace against the Jewish population in Romania are, day by day, becoming increasingly incriminating, but at the same time Europe, being witness to the extermination of the Armenians, become increasingly indifferent to what happens in Macedonia and Romania in front of everyone. (countries conquered by the Islamic Ottoman Empire and forcibly being assimilated into the caliphate, controlled by violence and subversion).

In the spring the Macedonian intelligentsia launched the French bi-weekly “Le Mouvement Macedonien”, which has reported the Turkish rule of horror week for week. Several times this magazine attached illustrations to the text, as in July the picture of Macedonian leaders hanged at the bid of the Turks, and in August the picture of Turkish military police who, standing with their sabres, proudly were photographed in Monastir with cut-off heads of captured Macedonians on a little table in front of them.

In parts of the European press there has been a trend, supported by the Turkish representatives, to portray the violence committed by regular and irregular Turkish
troops against the Christians as a retaliations for their criminal raids. Thus the desperate defence of the suppressed are depicted as provocations. The rebellious flocks, which currently cover Macedonia, are not formed by order of the revolutionary committees.

Sumir bóndi, sem konan hafði verið nauðgað af múslima fyrir augum hans en bundið aback, eða sem börn höfðu verið undir klst pyndingum, eða sæta bastonade gr berja undir fótum) við brún dauða, safnar hóp jafn hugarfar fórnarlömb, sem vilja hefna sín. Sumir hirðir, sem hjörð sem þeir hafa rænt og sem á ekkert annað en byssu sína, sem hann grafinn djúpt í skóginum bara í tilfelli, setja saman lítið úrval af öðrum desperates kringum hann. Oftar enn ungur kennari eða læknir er ofsótt af tyrknesku lögregluna, sleppur í fjöllin, því hann kýs dauðann að pyndingum sem bíður honum í fangelsi. Um hann setur saman tíu aðrir ofsóttir eða hættu eins og
sjálfur, ungir menn sem hafa verið hlekkjaður og þeyttum eins og allir sem féll í hendur tyrkneska múslima.

Hver getur velt savagery þeirra, þegar þeir flýja pyndingum? Fimm bændur í þorpinu Eksjisu og kennari í Zelemitsje og Natsef, voru eftir að þeyttum undir fótum þeirra sæta að pyndingum sem samanstendur í höfuðkúpu að kreista með töng þar til það squeaks. Þá grafinn til háls þeirra í rusli til að vera áfram í þessu ástandi í þrjá daga, þá hékk upp höfuð niður. Tveir af þeim dóu þar, voru fjórir aðrir taka til Monastir og slapp. Aðstæður eins og þær eiga sér stað bókstaflega á hverjum degi allt árið um kring, allan Makedóníu. Þegar tímaritið "The Makedóníu Hreyfingin" undanfarnar vikur ekki hefur verið birt, er það líklega explainable af landinu sé alveg ablaze. Með austurríska blaðinu "Die Zeit" við erum að halda uppfærð á mikilvægustu málum í Makedóníu útgáfu.

The fyrstur hlutur í höndum tyrkneska hermenn þegar koma til Makedóníu þorpinu er að krefjast afhendingu allra vopna. Ef þú ert hræddur í að skila þeim, byrja að hermenn á pillage. Þannig lifir það óánægður íbúa undir stjórn hryðjuverkum. Baráttunni milli hermanna og skæruliðar er gerð með ástríðu og lítilsvirðingu fyrir hættu áður óþekktum í her sögu.

Í Kadion nálægt Perlepe lítill hópur uppreisnarmanna voru hissa á Turks í gamla turni. Þeir vörðust heila degi og hluti af nótt, og þegar þeir höfðu klárast framboð þeirra af byssupúður drap sig með kalíum blásýru. Þegar Tyrkir inn á turn í dögun, finna þeir sjö aðila. Leiðtogi hópsins var Metodi Patsjef, ungur kennari frá Ukrida, lífleg, ötull, hávær, þekktur fyrir að vera hreinskilinn við múslima reglu, og dæmdur í þrjú ár fangelsi fyrir morð, þrátt fyrir sakleysi sínu og viðurvist alibi. Þegar hann kom út úr fangelsi þar sem hann hafði hitt aðra sakleysislega fangelsi eins og sjálfan sig, hann hafði aðeins einn vilja hefna sín á executioners hans. Hann fann dauða reyna. Mun það sama gerast í öllum öðrum hugrakkir leiðtoga gegn múslima starfsgrein sem gerðist við hann? Munum við sjá Macedonians deila örlög Armenians? "

Nei Evrópu vinsæll hreyfing var nógu sterkt til að ríkisstjórnir þeirra trufla. Þótt íbúar voru tekin af lýst Christian vakningar, stjórnmálamenn voru af mismunandi ætt. Fyrir þá bara kalt útreikningar og realpolitik var tekið tillit til. Löggjafarvald útreikningum vann, og einkum vantrausts gagnvart Rússlandi. Rússar höfðu ítrekað gripið með gildi til að vernda eitt Christian íbúa eftir öðru, þegar fjöldamorð varð of ofbeldisfull, en secularized Evrópu stjórnvöld myndu ekki láta trúarbrögð hafa áhrif á þá. Þeir voru áhyggjur að Tsar og Rússland myndi hafa of mikil áhrif á kristna á Balkanskaga, í Grikklandi og í Tyrklandi. England og Frakkland neydd ítrekað á rússneska hermenn hjálpargögn til baka með hótun um inngrip og tala af góðum fyrirætlunum í Tyrklandi.

Að hve miklu leyti pólitísk stærðfræðigreiningu var afgerandi og sjá má breska Bluebook öllum Tyrklandi 1876, sem er svar frá British fulltrúa í Konstantínópel (Istanbúl), Sir Henry Elliot, að breska utanríkisráðherra. Orð hans sýna með ekkert hik hræðilegur sannleikurinn í svokölluðum civilized Evrópu stefnu. Þetta Bluebook er skrifuð í tilefni af reiði meðal kristinna í breska íbúa eftir morð í Búlgaríu.

Hann skrifar: "Við getum og ættir að finna reiður yfir gagnslaus og illa hörku sem er Búlgarska frelsun hreyfing var mulið, en neyðist stöðu sem England finnur sig, krefjandi að forðast allar breytingar skaðleg okkur sjálfum, ekki láta okkur hafa áhrif á af spurningunni um hversu mörg mannslíf týndust í Búlgaríu, hræðilegur grimmdarverka getur ekki verið nóg ástæða til að gefa upp stefnu okkar, ætti með réttu er hægt að fylgja út af tilliti til velferðar okkar ".

It was this policy of closed eyes towards the transgressions of Islam, conquests and slaughters, that made possible for one genocide to follow another on European soil: Serbs, Jews, Greeks, Macedonians, Bulgarians, Armenians. And the same can be heard today, when apologists, being indifferent to the Islamic genocides, praise the openness and tolerance of Islam as well as the beauty of the Quran.

The massacre on the Bulgarian population

In 1876 an article about the massacres in Bulgaria reached the English through an article by the American journalist JA Mac Gahan, who was employed at The London Daily News. He had arrived to Istanbul (Constantinople) three months after the massacres and travelled on into Bulgaria to see with his own eyes what had taken place. The article presented to the English on August 7th 1876 was but a small selection of the terrible stories, which later became an entire book, and was to guide the journalist for the rest of his life. Here follows a short excerpt of his arrival to the Bulgarian city of Batak. The Christian population in Bosnia and Herzegovina had rebelled against the Islamic occupation forces. Soon also the Bulgarians got restless. The suppression had been too brutal. But the attempts of liberation lead to terrifying massacres.

Gahans description of his arrival to Batak goes as follows:

“I counted, while I was still sitting on the horse, about 100 craniums of women and children outside the city, all craniums completely cleaned by animals. We then entered the town. On both sides of the roads were heaps of skeletons amongst the ruins, or fully dressed where they had stumbled. It was skeletons of women and girls with shoulder-long brown hair. We reached the church. Here the ground was entirely covered by skeletons, craniums and rotting, dressed bodies. The stench was unbearable. Then I entered the graveyard. The entire graveyard was filled with bodies stacked one meter tall, only partly covered by earth. Everywhere small hands, feet and heads of children with the prettiest hair was peeking out. Inside the church matters were worse. On the floor was heaps of rotting, uncovered bodies. I had never experienced anything as shocking and terrifying. … In the school, which used to be a beautiful building, 200 women and children had been burned alive.

Everywhere in the city the same scenario repeated itself … The man who committed these atrocities – Achmed Aga – has now been promoted by the sultan and remains governor of this district. No crime committed by the Turks were ever punished or even prosecuted. The persons behind the terrible actions against the inhabitants of Batak were thinking they were preforming the work of Allah.” (Poul Fregosi s. 394) A Bulgarian Muslim fifth column unit had even assisted the Turks in massacring their own people.

The congress of Berlin in 1878, which was presided by Bismark and had participants from Russia, Austria, England, France, Italy and Turkey, forced the sultan to yield Bulgaria, Romania and Serbia freedom from Muslim occupation and suppression, which initially ended 500 years of violent Muslim colonization efforts, which however has been resumed during the last 20 years with the Islamisation of Kosovo, which includes destruction of almost all ancient churches through detonation, demolition or burning, and the expulsion of the original Serbian population.

Lecture by Georg Brandes in Berlin February 2nd 1903

This lecture was held after the two “lesser” genocides on the Armenians in 1876 and 1894-96 etc. up to 1900. The number killed in these years has been counted anywhere from 300.000 to a million, according to which author one refers to. Brandes had not experienced the genocides himself and had not travelled there, in contrast to for instance Karen Jeppe. His sources were mainly Aage Meyer Benedictsen as well as German and English articles.

“Even the rulers are today forced to take into consideration a strong and uniformly spoken opinion, and it is therefore important to shout, until such public opinion awakens in all countries. Bodies of dead children in the street, killed by adherents of “The Religion of Peace”. Not least in the German lands. They all know that the Turkish Armenia during the last decade has been a scene of such horrors that the established history of the world hardly reports anything similar even from the worst of times. Nobody had, before we experienced it, thought it possible that an entire population could be held subject to such extortions, torture and mass killings. The blood of hundreds of thousands is screaming to the heavens …

I know that Turkey is a power connected to Germany with bonds of friendship. … Raising the cause for the Armenians in the public opinion of Germany might now have decisive effect. If the Armenians had nothing going for them but their disasters, it would be impossible to reject their participation. They have suffered what can hardly be spoken, much less described, as the listeners would hold their hands over their ears. Merely stating that 300.000 lives have been lost makes merely a superficial impression, and does not trigger much imaginative power.

What use is for instance the message that in 1894 a three week long massacre took place in the villages around Musj, that men, women and children indifferently were cut down, that everywhere violence was committed against the women before they died, that you would give 200 or 300 women at a time to the soldiers for rape, before they were killed with bayonets or sabres!

What use is it to relate what a German traveller reports from the place: In Kendranz the kurds had given each other word to rape any woman aged 5 or above! Or to tell: In another place up to 60 young women and girls were locked into a small church, delivered to the soldiers for raping, and finally killed by them. Blood eventually streamed out through the church doors. To make an unforgettable impression, one needs to go into detail. That hundreds of thousands have been killed makes less of an impression that how they were killed individually. A woman fell to her knees and begged the soldiers to spare her life – in reality two lives. “Is it a boy or a girl?”, the soldiers shouted. And they bet seven medsjidie on a boy. “Now, let's have a look!”, and cut open her stomach. The person relating this can relate all circumstances and the names of the witnesses. In another location the Kurds took as to if they were able to cut the heads of four children in one stroke, and settled the bet before the eyes of the mothers.

In Trebisund on the first day of the bloodbath an Armenian exited a bakery, where he had bought bread for his ill wife and his children. He was surprised by a raving band of Muslims. He begged for mercy. The pretended to accept not to harm him. He believes them and thanks them sincerely. But they were merely making jest. They tie his feet together. They chop off one hand and slaps his face with the bloody hand. They then chop off the other hand. Then they suggest him to make the sign of the cross, while others suggest him to shout louder, in order that his God may hear him. One cuts off his ears, first stuffs them into his mouth, then throw them in his face. Another shouts: “The mouth of the Effendi must be punished for rejecting such a delicious snack!” And they cut out his tongue. “Now he can no longer blaspheme.” One pops out one of his eyes. The terribly contracted face, the spasms of the poor body encourage these fanatics: they pop out the other eye and cuts off his feet, before they give him the final cut by a dagger stab in the throat.

(Many ladies are crying; others stand up, quite a few leave the hall.)

Later, in a report from the English consulate in Erserúm a scene is described from the village Semál, taking place before the bloodbath: The Armenian Azó had rejected turning in some of the best men in the place. The Muslim judge Talib Effendi and two Turkish captains let him be tortured a whole night. First he received bastonade (extended beating under the feet with sticks). Then they tied him naked with arms spread out to two ledges, and the whipping started. The unfortunate could not move a limb; the contractions in his face revealed his sufferings. The more he screamed, the more they beat him. He begged his executors to kill him. He tried to break his skull against the ledges. It was prevented.

When he still rejected to witness against his own, not wished to taint himself with innocent blood, Talib first let his beard tear out with tongs, then let his body be treated with glowing iron, burned him on his hands, in the face, the feet and on even more sensitive parts of the body. With a glowing tong his tongue was burned. Three times he fainted, but remained defiant. In the neighbouring room his wife and children, stiffened from fear, were forced to hear his suffering.

And then the imprisonment in Bitlis, for one, where the inmates, hobbled together by the hundreds, at times unable to either lie down or sit up in the horrible dirt, were also starved and subjected to torture. I know it and have felt it. You – my audience – have heard me with displeasure. You have pressed yourself to not shout at me: “Enough! Enough!”

I have noted that many ladies have left the hall. It has been gruesome to listen to this. I ask you to multiply the sufferings I have related to you by several hundred thousand and to consider what the ladies from Berlin could not stand hearing, the Armenians have suffered a hundred thousand times over.

This has taken place in our time, in the previous decade, four to five days of travel away from here – and we have let it happen, and have done nothing to prevent it. For a long time Europe was warned. The preparations for the murders in Sassún were so public that the English consulate in Erserúm in a long report requested protection for the Armenian people. England rejected to “interfere in the internal affairs of a friendly power.”. This is the eternal formula.

And this is the unheard: That though Europe is no longer ignorant, these atrocities continue. Even now Armenians are robbed of their freedom, property and cut down in scores. I could bring examples by the hundreds.

One example: On the 3rd of July 1900 five hundred Kurds surrounded the village Spaghánk. With bullets, sabres and bayonets they went to work. Women and children ran out to beg the soldiers for mercy. The smallest children were, still alive and screaming, lifted in the air on the bayonets; the women were undressed, abused and murdered. The village priest, an elderly of 80,had both sides of his mouth cut open and his jaws yanked out. The stomach of a pregnant woman Timene, married to the priests assistant, was cut open; the child cut into pieces and the woman killed, stabbed 50 times.

In 1878 the patriarch of the Armenian church, Nerses, send men with letters of empowerment to the congress in Berlin. And he had luck to make the congress develop article 61, which appears to ensure the future of the Armenians. This article, promises still unfulfilled, remains the hope any friend of the Armenian cause must cling to.

Europe appeared to have taken the suppressed under its protection. Unfortunately the participation was not meant in earnest. And the circumstance that the Armenians had dared to direct their petition to Europe further angered the bitterness against them in the Turkish government.

The Armenian institute in Constantinople (Istanbul) was closed, teaching Armenian history, assembling, holding parties, lectures etc. banned. The press was subjected to severe censorship. Imprisonment and persecutions increased in frequency. The Kurds were organized against the Armenians as cavalry regiments under the name Hamidiéh. The sultan provided these irregular troops his own name and he released them on their unfortunate neighbours to plunder them and beat them down. When the Armenians took up resistance, the government had an excuse to use mass torture and mass killings in order to eradicate the infidel, ie Christian, population.

At the congress in Berlin the Ottoman government had in article 61 obligated itself to enact the necessary reforms, guarantee the security of the Armenians, and to be held accountable therefore from time to time. The signatories were granted the right of surveillance of the implementation of these measures. In 15 years thereafter Turkey pacified the western powers by empty rhetoric.

And if Turkey then motivated itself to respond to the insisting notes from the English, Russian and French representatives by enacting a massive bloodbath, they were only encouraged to do so – admitted even by the eager and well informed patriot traveller Paul Rohrbach – because the excellent relationship with Germany made it possible for the Turkish government. Due to the lack of unity they were able to slip through and silence the Armenians by means of bayonets and lances, sharp sabres and glowing iron, rape and arson.

No one can deny that individual German women as well as men proved themselves helpful. German generosity has taken care of the orphans and helped raise them. Everyone also knows the speech of Eduard Bernstein, and it is known to all that a man like Lepsius, who tellingly lost his priest employment for this, has thrown in everything in order to relate to his fellow Germans the truth regarding the Armenians.

None the less, without the close relationship between the German empire and the Turkish government, the greatest political crime of the previous century would not have been possible. Therefore it is vital, not least in Germany, to create an opinion in support of the Armenian people.

In the most famous ancient Icelandic saga a woman throws the blood-soaked cape of his killed husband over a relative, who showed little inclination to take her part, in order to move him to take revenge of the dead. In this case nobody considers revenge. But if it were possible to throw the cape, stiff with the blood of the Armenian victims, on the shoulders of the German people, in order to move the German government to demand security and freedom for the survivors of the ancient and honourable Armenian tribe, this would be most useful.

(Collected works of Brandes, volume XVII)

The genocide against the Armenians, 1875-1876

In 1876 a new sultan ascended the throne as leader of the Islamic caliphate, the Osmannic Empire. Muhammed had in his time been prime minister, supreme judge and commander of the army, and he was followed by caliphs who had the same extensive power. The caliphate, which was founded in accordance with Islamic law, incorporated the most important of the areas conquered by Islam: Syria, Egypt, Lebanon, Iraq, Turkey, Armenia, Kurdistan, Greece and finally Constantinople, which had been renamed to Islambul. Furthermore, these areas behind Constantinople had also been conquered: Romania, Bulgaria, Albania, Bosnia and Serbia.

Flest námu sviðum voru alveg Christian lönd, en sérstakt íslömsk lög, sem koma í veg fyrir múslímum að umbreyta til kristni, og ætlaði að börn blönduð hjónabönd voru neydd til að vera múslimar, og sú staðreynd að viðskipti að íslam væri nauðsynlegur fyrir handhafa almennings skrifstofur, olli hlutfall kristinna manna til að falla, en múslima aukist. Sérstaða íslamska stríð skatta, sem múslima lönd gætu aðeins vera einangrað frá non-múslimar, hafði í framhaldi að margir fann sig neydd til að verða Múslímar, ef þeir voru að lifa erfiðu tímum.

Engu að síður, jafnvel á Ganga á Abdul Hamit sem Sultan í 1876, aðeins 40% íbúa í Tyrklandi sjálfu voru Tyrkir. The Kurds voru einnig Múslímar, en jafnvel árið 1900 9 milljónir kristnir bjuggu á svæði sem teljast Í dag Tyrkland. Í dag, aðeins öld síðar, enn aðeins 50.000. Hvað varð um restina?

Abdul Hamid vildi styrkja múslíma drottna yfir lægð íbúa í skáldsögu hátt. Þangað til þá, Íslam hafði decimated fjölda kristinna með því að neyða þá til að afhenda börn sín við múslima, og margir kristnir konur voru felld inn í múslima harems gegnum hjónaband. The nýjung var að alveg uppræta kristna íbúa. Meðal þátttakenda í Sultan er Armenians voru mest duglegir og vel. Fyrir meira en þúsund þeir höfðu lifað múslima ofsóknir og útrýmingar tilraunir. Í hvert skipti sem þeir risu ný og varð thrifty kaupmenn með menningu þar sem list og ljóð voru mjög vel þegið.

The tæki sem notuð af Sultan Abdul Hamit voru tyrkneska hernum og tyrknesku lögregluna, og kúrdíska fólk, sem eru múslimar. Hann búin að Kurds með nútíma rifflar og gaf þeim viðeigandi hernaðarlegum færni. Serpouhi Tavoukdijan skrifar í bók sinni "útfluttur" að í staðinn fyrir vopnum þeirra verkefni þeirra var að myrða Armenians. Þeim var gefið rétt til að nauðga Armenian konur ókeypis af refsingu og að líta Armenian hús og verslanir sem tilheyra myrtur.

Í upphafi Armenians setja upp smá mótstöðu, þrátt fyrir næstum heill skortur þeirra vopn. Þá Abdul Hamid styrkt Kurds með reglulegu tyrkneska hermenn og láta boða til "heilaga stríð" gegn infidels í landinu. Endalaus morð á óbreyttum borgurum braut missa, framkvæma af tyrkneskum einingar her og borgaralegra múslima. The morð áttu sér stað í Austur-, Vestur og Norður og Suður-Tyrklandi, alls staðar Armenians var að finna. Svo margir voru myrtir og svelti "að duglegir varnarmaður Íslams þurfti að viðurkenna, að Armenians ekki lengur gæti verið sérstaklega hættu á Ottoman ríkis, að minnsta kosti ekki fyrir næstu kynslóðir tíma. Hann neyddist til að lýsa yfir heilögu stríði endaði. "(Tavoukdjian, bls. 18)

Hann neyddist til að gera þetta eins og mörgum löndum, ekki síst Frakkland, hefði verið viðvörun til kerfisbundinni þjóðarmorða sér stað í íslamska heimsveldi. Evrópulöndum höfðu svo langt kveikt á blinda augað til þjóðarmorð og hræðilegu kúgun þjást af kristnum íbúa þar. En morð áfram á afskekktum svæðum.

Í janúar 1896 er bæklingur kom út í London með titilinn "The áleitinn Horror í Armeníu" (texti: "Hver mun thá fyrir þetta") A svart andlit síðu með blóðugum rauðum stöfum undir þessa 64 síðu bækling sem var ætlað að viðvörun Breta við atburðum. Bæklingnum lýsir terrifying fjöldamorð í Tyrklandi 1875-1876 og varar við því að jafn terrifying viðburðir gæti verið á leiðinni. Í bæklingnum er einnig tölfræði Armenian fjöldamorðum stefnumótum frá 30. september til nóvember 30. 1875. Þetta eru upprunalega Tyrkneska tölfræði.

Hér kemur fram að í Armenian borgum hungur dregið úr þýði með 75.000 og í þorpum fjölda minnkaði um 350.000. Ofan á þetta kemur fjöldi beint drap Armenians: Í Armenian borgum 20.000, þorp 3.300. Á minna en einu ári alls 2.500 þorpum voru alveg út. A tölfræði sem framkvæma á fjöldamorð er einnig veitt.

Í Miklagarði aðeins 172 voru myrtir. Þetta var gert með lögreglu á 30. september. Í Trebizunt að tyrkneska hernum drap 800 með aðstoð frá borgaralegu Turks. Í Baiburt á 13. október 1000 Armenians voru drepnir af tyrknesku óbreyttum borgurum. Í Bitlis 25. október 900 voru drepnir af hermönnum og kúrdíska múslima. Í Kara Hissar október 25 450 voru myrtir af tyrkneska hersins og tyrknesku og kúrdíska borgara. Í Erzerum október 30. 800 voru drepnir af borgaralegu Turks og tyrkneska hersins. Í Urfa á nóvember 3rd 300 voru drepnir. Í Arabkir nóvember 6. 2000 voru drepnir af Kurds og Turks. Í Malatia nóvember 6. voru 250 drepnir. Í Haarpoot á nóvember 11 1000 voru drepnir af tyrkneskum hermönnum og óbreyttum borgurum Turks og Kurds. Í Sivas á nóvember 12th 1200 voru drepnir af tyrkneskum hermönnum og óbreyttum borgurum Í Marsovan á nóvember 15 125 voru drepnir af Turks. Í Cesarea nóvember 30. 1000 voru drepnir af múslima Kirgisians og Turks.

Listinn er miklu víðtækari en þær dagsetningar og nákvæmlega fjölda drepinn Armenians vantar fyrir mörgum borgum. The gríðarstór tala sem síðar svelti til dauða voru fórnarlömb nýjum lögum Banna Armenians að kaupa mat, sem olli hungri og dauða, fyrst meðal armenska íbúa í borgum. Viðskiptin bann var algjör, var allt að selja til og kaupa frá Armenians bannað. Bókin fjallar að í Erzerum, eftir tiltölulega hóflegar fjöldamorðum á 800 drepnir, 5000 Armenians áfram, sem hafði enga möguleika á að kaupa jafnvel eitt sneið af brauði.

Eins og flestir Armenians bjó í þorpum, var öðruvísi aðferð beitt hér, þ.e. alls eyðileggingu af þorpum og alls konar armensku landbúnaði og ræktun. Einu einstaklingar heimilt að kaupa mat og lifa voru þeir sem höfðu játast Íslam. Skilaboðin til eyðileggja Armenian þorp var dreift í gegnum moskur og fór til trúaðra múslima: "Samkvæmt Sunni-lög, dráp og ræna af infidels er eins mikið athöfn tilbeiðslu og bæn." (Bls. 51) .

Ef Armenians enga hugmynd um hvað var að gerast, þeir fóru í þorpið leiðtoga, sem sagði þeim að þeir höfðu ekkert að óttast, þeir voru undir vernd. Nokkrum dögum síðar algeng merki var gefið í þorpinu, Síðan múslima nágrannar og hermenn ráðist á Armenians og rændu og nauðgað og myrt í æði. Eftir nokkra daga að drepa eftirlifandi Armenians var skipað að grafa massa grafir, kasta lík þar, og brenna þau á sama hátt spámaður á dögum hans var massa grafir gróf út fyrir sakaði Gyðinga í Medina.

Höfundur heldur áfram að lýsa hvernig lifa konur og börn eftir dæmi um Múhameð í Medina var dreift meðal múslima manna og varð neyddist trúskiptingum. (Bls. 51-52). The bæklingar bætir frekari viðvörun: "Það virðist sem áætlun til exterminate og eyðileggja Armenian þorp, sem reyndist vera a gríðarstór velgengni, verður beitt til annarra minnihlutahópa í caliphate, og að þegar nú stjórn hryðjuverkum er úrskurð Miklagarði (Istanbúl) (bls. 52). Bæklingnum, höfundur með WT Staed, var ætlað að vara England gegn hörmungum enn að koma frá múslima hlið gegn ekki-Múslíma minnihlutahópa í námu svæðum, og var því prentuð í stórum fiskistofnum og seld á aðeins 1 skildingur stykkiđ. En það varð aðeins þekktur í kristnum hópum. Höfðingjana og fólkið í krafti kveikt á heyrnarlausra eyra henni og þannig varð accomplices að sumir af verstu þjóðarmorð í sögu mannkyns.

The Sultan Abd-Ul-Hamid fjöldamorðin 1895-1896

The þjóðarmorða af Sultan Abd-Ul-Hamid var pantað frá hæsta lagi að Sultan sjálfur, með virkri þátttöku frá öllum íslömskum prestastétt og þúsundir imams. Flest af stóru fjöldamorðum hafði svo langt tekið fram í útjaðri Persíu og Mesópótamíu, en nýr Sultan ákveðið að berjast gegn kristnum ætti sér stað í hjarta heimsveldi. Upprunalega íbúa ætti að útrýma gott, og Tyrkland, upphaflega kristinn land, ætti nú að verða eingöngu Íslam.

Íslamskir skipanir lög sem þarf að fólk og trúarbrögð sigruðu með múslima exterminated ef þeir tilheyra ekki þremur vernda hópa: Gyðingar kristnir og Zoroastar. Því búddistar og Hindúar voru drepnir án miskunnar hvar íslamskir herir námu ný landsvæði. A Buddhist og Hindu hafði val um að snúast til íslamstrúar eða verða drepinn. Nú Sultan Abd-Ul-Hamid beitt sömu reglu til kristinna innan heimsveldi, hvort sem verða múslimar eða deyja.

The killings were initiated in the summer of 1894 in the city of Sussan, where 1200 Christians were killed, men, women and children. They were, however, not given the opportunity to become Muslims. Furthermore some Christian women were taken as plunder, that is, slaves for the sexual use of Muslim men.

Initially the sultan disguised the killings by increasing the tax on infidelity to prohibitively high levels. When the citizens were unable to pay, the sultan as punishment gave the Muslim Kurdish neighbours freedom to kill Christians in the area, and as a reward take over the houses and lands of the infidels, in accordance with the promises of the Quran that the faithful may take over the lands of the infidels. This order was subsequently extended to one village after another. If any village chose to defend itself, the Turkish army would attack them with cannons. The first order from the sultan to the Kurdish Muslims went as follows: “Take from the Christian dogs what you desire.”

When the killings became known, England demanded to know what was going on, and demanded inspectors placed in Constantinople. But the sultan denied all demands and used his right to 'taqiyia', that is lying towards infidels for the good of Islam: He denied all guilt and told that all the stories were only due to rumours and slander initiated by the Armenians against Islam.

Using his best acting skills, the sultan pretended to be deeply insulted by the English accusations and demands, and took contact to the pope in Rome requesting protection of the innocent (himself!). (Aage Meyer Benedictsen p. 2) While the west was conducting polite diplomacy and the sultan calmed the European worries, he simultaneously prepared for the final showdown with the “Armenian slanderers and hate preachers”. The first demand was for all Christians to hand over their weapons. Which were subsequently distributed to their Muslim neighbours! "

All was now prepared, and the time came around. It is clear that the killings were perceived by the general public as the will of the sultan. It was also obvious that they were executed according to minutely executed and guided plans, that they started and stopped on cue. And it is clear that not a single of the murderers or rapists ever were punished, and that leading civil servants were rewarded and promoted for their participation, while the reluctant were removed or punished. This was no spontaneous outbreak of fanaticism or public rage.” (Aage Meyer Benedictsen p. 193)

Trumpets blowing or the muezzin calling to prayer from the minarets initiated the genocide in each location, and trumpets sounding from the mosques ended each round of killings. Care was taken not to kill Europeans, as that would cause problems. The population was killed and their The Armenian Katholichos Mekrtitj Crimean “Hajrik” property divided; this was used as a lure to intensify the killings. The killings were undertaken with such discipline that a single gesture from an unarmed gendarme could keep the murderous mob away from American property.

The overture to the killings took place in Constantinople on September 30th 1895 and continued in Trapezunt, where the Armenians were driven out to be thrown in the sea and drowned. This procedure continued in the cities Erzingian, Baibuart, Bitlis, Erzerum, Arabkir, Diabekir, Malatia, Kharput and Sivar, and culminated in the terrible Christmas killings in Urfa 1895.

At Christmas the entire Armenian population of Urfa was rounded up and locked into the Christian cathedral, which was then set on fire. 1200 burned to death. Later killings took place in Constantinople and in Van in 1896. The written orders in the city of Arabkir is typical for the orders preceding the killings:

“All who are children of Muhammad, must now perform their duty and kill all Armenians, plunder their houses and burn them. Not a single Armenian must be spared!” Thus was the order of the sultan. “Those who do not obey this are to be considered Armenians themselves, and killed. Therefore every Muslim must show his obedience to the government and Islam by first killing the Christians, who lived in friendship with him!” (Meyer Benedictsen p. 195-196)

The supreme military leader of Anatolia in Erzingian distributed this command with an additional remark: “Kill the pigs.” The mob, who were incited to the killings and confiscating their property was protected by regular units of the Turkish army, who immediately opened fire if the Christians sought to defend themselves. They would either use cannons against the housing areas or merely watch passively.

“Left behind in the disgraced, destroyed homes sat the women and children among the bleeding bodies of their kin, themselves stiff from horror. In some places also the women were killed, but in most places the victors merely subjected them to abuse, rape and looting, and numerous flocks of orphans would wander about. The Armenian killings were initiated by the Turkish administration in order to gain the understanding and support of the Muslim population! (Meyer Benedictsen p. 195-196)

The intention was to use terror to drive as many as possible to Islam. That was the essence of the Abd-ul-Hamid plan. Therefore all men had to be murdered. Women could pass as slaves in Muslim homes, and children raised to be Muslims by killing their parents. This brought the caliph closer to his goal, the complete elimination of the original Christian population, whose country the Turks had occupied. The Turkish authorities in several instances gave the Christian population hits that by circumcision and conversion to Islam they would avoid death, “for this is the will of Allah and the prophet!”, it was said.

With high-strung forced ceremonies and circumcision of hundreds of Christians it was confirmed that they wanted to avoid death. At the same time it was made clear that those who did not follow suit could expect a terrible death. In particular in the provinces of Sivas, Bitlis, Van and Diabekir villages of forced conversions could be counted by the hundreds.

In 60 villages in the province of Karput not a single priest was left alive, not a single church remained. 568 churches in this area were levelled, while another 282 were converted to mosques. In a total of 559 villages those Armenians who survived the massacres were forced to convert to Islam. After the massacres all crucifixes were broken in public, the holy Bible spatted upon, its papers torn out and used for toilet paper.

An example shows what would take place if one would not forsake ones faith. In Biredjik, where 240 families who refused to become Muslims were destroyed, one old man was made an example of what would happen to the Christians who refused to become Muslims. When he refused to swear off Christ, he had his clothes torn off and was placed on burning charcoal. While he was writhing in agony, the Bible was held before his eyes and he was told to find some prophecies in the Bible worth trusting. Then he was nailed to planks. It happened several times that the instructions in the Quran to crucify the infidels was carried out. Then they shouted at him: “Call upon England! Call upon your Christ! Let him take you down!”

The worst fate awaited the leading Christian Armenians: teachers, doctors and priests. First they were arrested, then subjected to terrifying torture. Their hair was scorched with fire, the remaining hair and nails pulled out with tongs. They were then hanged for hours head down, while the executioners burned holes in their bodies with glowing rods. Often their wives and children were forced to watch the gruesome torture.

As the atrocities continued, more and more Armenians sought to defend themselves. As they had no weapons it was difficult, but in Zeitun in Kilikia seven Armenian villages defended themselves along with four Turkmenian. These villages were like birds nests on the sides of mountains. 10,000 inhabitants here resisted the attacks of 60,000 Turkish soldiers from November 1895 through February 1896. The population of Zeitun was spared after interference from the English Consul.

But what else did Europe do during this?

Ekkert. They preferred to maintain friendly relations with Turkey and the sultan. Í
words of the sultan that it was just a set of unfriendly rumours against Islam were believed! “Islam is a religion of peace!” It was repeated over and over. This soon caused trouble for the sultan, for how to exterminate the Armenians in Constantinople, where the European diplomats were located?

The opportunity came in 1896. In order to attract European attention and help, 20 young Armenians occupied a bank and threatened to blow up the building, unless the Europeans helped them avoid total annihilation. They miscalculated. The sultan issued a statement declaring that Armenians were now attacking Turks everywhere, and that strict punishment was due.

Next day the systematic cleansing of the Armenians commenced. Quarter for quarter they were taken away and murdered. Thousands were beaten to death with clubs and iron rods. Long rows of horse charts were lined up to drive the heaps of bodies away from the streets. The killings lasted two days and stopped as suddenly as they had started. In these two days 6000-7000 Armenians were killed in the city, while the European press declared their understanding for the need of the Turks to defend themselves! In Germany, though, Dr. Johannes Lepsius in his book “Eine Anklage” (An Accusation) systematically documented the genocide through eyewitness accounts. But nothing happened.

CONTINUED HERE .

Athugasemdir

Trackbacks

• The Turkish genocides :: Liberties Alliance | Breaking News 24/7
• The Turkish genocides :: Liberties Alliance | macedoniatoday
• Denial of the Armenian Genocide :: Liberties Alliance