Home / Books / The Arts / Reference , Genocide , Human Rights , Latest / The Turkish genocides

Οι τουρκικές γενοκτονίες

Rolf-Slot Henriksen

Μετάφραση στα αγγλικά από τον Henrik Ρέντερ Clausen
Δημοσιεύθηκε από Foreningen Dansk Kultur, www.danskkultur.dk
Αφιερωμένο στη μνήμη όσων υπέφεραν και πέθαναν κατά τη διάρκεια αυτών των γεγονότων.
Αυτό το έγγραφο είναι ελεύθερο για αναδιανομή.

Περιεχόμενα

Η ημέρα του

Η ιδέα της δημιουργίας ενός Osmannic αυτοκρατορία ............................................................................ 6
Η τύχη της
Ο Σουλτάνος ​​Αβδούλ Mejid
Ο Μακεδονικός Ομιλία από τον Georg Brandes (1902) .................................................................. 11
Η σφαγή στο βουλγαρικό πληθυσμό ............................................................................... 12
Διάλεξη από τον Georg Brandes στο Βερολίνο 2, Φεβρουαρίου, 1903 .......................................................... 13
Η γενοκτονία κατά των Αρμενίων, 1875-1876 ..................................................................... 16
Karen
Οι γενοκτονίες στην Osmannic Αυτοκρατορίας 1908-1918 ................................................................. 25
Μια αλλαγή στις μουσουλμανικές
Πού πήγε η απέλαση
Αυτόπτες μάρτυρες των σφαγών 1915-1918 .................................................................... 32
Η σφαγή των Ελλήνων 1923 ............................................................................................. 38
Η οριστική κατάργηση των Ελλήνων 1955 ................................................................................. 39

Η ημέρα των Αρμενίων

24η Απριλίου σηματοδοτεί την "νύχτα κρυστάλλων" των Αρμενίων. Αυτή είναι η ημέρα που η κυβέρνηση της Τουρκίας ξεκίνησε τη γενοκτονία των Αρμενίων στην Ανατολική Ανατολία. 1,5 εκατομμύριο Αρμένιοι σκοτώθηκαν από τους Τούρκους το 1915 και το 1916 στην προσπάθειά τους να καταστρέψουν την Αρμενία. Μόνο σε ένα μικρό θύλακα στην περιοχή του Καυκάσου δεν επιβιώνουν οι Αρμένιοι, καθώς και σε διάφορες τσέπες στη Μέση Ανατολή έξω από την εμβέλεια της Τουρκίας. Αλλά το τουρκικό κράτος έχει από το 1915 συστηματικά ψέματα στους ανθρώπους της σχετικά με αυτήν την γενοκτονία. Και οι διάφοροι διεθνείς εταίροι της Τουρκίας έκαναν τα στραβά μάτια σε αυτό το θέμα. Σε μερικούς κύκλους έχει γίνει ακόμη και πολιτικά ορθό να αγνοήσει αυτό.

Σε ομιλία του σε Obersalzberg στις 22 του Αυγούστου 1939 ο Χίτλερ είπε ηγέτες του στρατού του σε σχέση με την αναμονή εισβολή στην Πολωνία: «Ποιος μιλά σήμερα για τους Αρμένιους;" Με άλλα λόγια, η βαρβαρότητα των Γερμανών θα ξεχαστεί γρήγορα. Και ότι θα μπορούσε πιθανότατα να ήταν η περίπτωση που οι Γερμανοί είχαν κερδίσει τον πόλεμο. Ένα μη-εισηγμένες έγκλημα γίνεται προτροπή σε άλλους να διαπράξουν παρόμοιες πράξεις, που έχουμε δει τόσο στο 40 στην Ευρώπη και στη δεκαετία του 90 στην Αφρική.

Όταν το καναδικό Κοινοβούλιο το 2004, δήλωσε ότι η τουρκική δολοφονία των Αρμενίων το 1915 συνιστούν γενοκτονία, η τουρκική κυβέρνηση έστειλε ένα ισχυρό επίσημο διάβημα διαμαρτυρίας προς το καναδικό Κοινοβούλιο.

Η Αρμενική ημέρα στις 24 Απριλίου θα πρέπει να μετατραπεί σε επίσημη Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος, και η τουρκική γενοκτονία των Αρμενίων θα πρέπει να είναι διεθνώς αναγνωρισμένο και καταδίκασε. Θα πρέπει πλέον να επιτρέπεται να αφήσουμε την Τουρκία να ξεφύγει δωρεάν από τη γενοκτονία των Αρμενίων στο. Η Τουρκία πρέπει να αναγκάζονται να καταδικάσουν δημοσίως τη γενοκτονία των Αρμενίων το 1915, το εξωτερικό καθώς και στο σπίτι.

Ένα βασικό πρόβλημα εδώ είναι ότι η γενοκτονία είναι επιτρεπτή σύμφωνα με το Ισλάμ. Στο Κοράνι, 4:91 Sura, είναι μια σύσταση της γενοκτονίας σε ανθρώπους που αρνούνται να γίνουν μουσουλμάνοι. Η Τουρκία πρέπει επίσης εδώ να αναγκάζονται να αποστασιοποιηθεί από το Ισλάμ.

Niels Erik Søndergård
Rasmus Rasks Allé 95
5250 Odense SV

Εισαγωγή

«Γενοκτονία» είναι μια έννοια που οι περισσότεροι άνθρωποι συνδέουν με τις δύο μεγάλες ιδεολογίες του 20ού αιώνα, ο κομμουνισμός και ο ναζισμός, ο οποίος σε στρατόπεδα τερματισμό, μέσω της πείνας και απελάσεις σκότωσε εκατομμύρια και τα εκατομμύρια των ατόμων. Ειδικότερα, η φοβερή τύχη των Εβραίων έρχεται να απασχολήσει στο πλαίσιο της γενοκτονίας. Όμως, άλλοι ήταν επίσης στον κατάλογο των ομάδων που πρόκειται να σβήσει για θρησκευτικότητά τους και όχι την εθνικότητά τους. Στη Σοβιετική Ένωση εκατομμύρια έχασαν τη ζωή τους για τον μοναδικό λόγο ότι ήταν Χριστιανοί. Από τα αρχικά 40,000 εκκλησίες τόσες πολλές έκλεισαν ή καταστράφηκαν ότι σε μια περίοδο μόλις 40 εκκλησίες ήταν ενεργοί στη Σοβιετική Ένωση. Και για το Ναζισμό, και ιδίως οι καθολικοί μισούσε. Στην Πολωνία και μόνο, το ένα τρίτο των ιερέων, μοναχών και μοναχές δολοφονήθηκαν. Ακόμη και ο καθολικός επίσκοπος του Βερολίνου, πυροβολήθηκε.

Ο τρίτος μεγάλος «-ισμό», που στέκεται πίσω από μια σειρά από γενοκτονίες των οποίων μερικά έχουν ακούσει ποτέ, είναι το Ισλάμ. Αν και είναι μια θρησκεία, είναι ταυτόχρονα ένα εκτεταμένο σώμα νομοθεσίας και ένα σύστημα για την κοινωνία. Με τον φορέα του ισλαμικού χαλιφάτου και στον απόηχο των ισλαμικές κατακτήσεις, ένας λαός μετά τον άλλο καταστράφηκε. Γενοκτονία ακολούθησε γενοκτονία, ιδίως στην κατάκτηση των βουδιστών και Hinduistic περιοχές, όπου εκατομμύρια άνθρωποι είχαν δολοφονηθεί ανελέητα. Το φυλλάδιο αυτό θα περιοριστεί στην γενοκτονίες που συνέβησαν στην περιοχή της τουρκικής χαλιφάτου τον τελευταίο καιρό, ιδίως για τα έτη 1875 έως 1955. Εδώ και ιδίως η γενοκτονία των Αρμενίων ξεχωρίζουν, επίσης, λόγω της αδράνειας των ευρωπαϊκών χωρών. Αλλά και οι γενοκτονίες εναντίον των Μακεδόνων, των Βουλγάρων και των Ελλήνων θα πρέπει να καλυφθούν.

Οι πηγές επιλέγονται όσο το δυνατόν ευρύτερα: Από Έρνεστ Χέμινγουεϊ για τον Georg Brandes στη δανική ηρωίδα Jeppe Κάρεν, που η ίδια εκπόνησε για τους πεθαίνουν αρμενικού λαού. Επιπλέον, υπάρχουν λογαριασμοί από τα γερμανικά, αγγλικά και γερμανικά προξένων και οι αξιωματικοί, καθώς και ένα προσωπικό λογαριασμό των φρικαλεοτήτων ένα μικρό κορίτσι υπέφερε Αρμενίων κατά τη διάρκεια μιας από τις πορείες θανάτου Αρμενίων. Η ιστορία της αρμενικής Serpouhi κορίτσι είναι στην απλότητα και τον τρόμο της, ώστε να αντιληφθεί ότι αυτό δείχνει την απεραντοσύνη των φρικαλεότητες που έλαβαν χώρα.

Επιμελής έρευνα μου μετά από εκτεταμένες πηγές με οδήγησαν στο να διαβάσετε φρίκη δεν είχα φανταστεί. Και εγώ δεν ντρέπομαι δηλώνοντας ότι πολλά δάκρυα ξεριζώθηκε κατά τη συγγραφή αυτού του βιβλίου.

Η ιδέα της δημιουργίας ενός Osmannic αυτοκρατορία

Μέσα στα τελευταία 30 χρόνια τα κύματα των μεταναστών από ισλαμικές χώρες έχουν επιτυχίες στις ακτές της Ευρώπης. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου η Δανία και μόνο έχει δει την ίδρυση ενός δεκάδες οργανώσεις που επιθυμούν να αποκαταστήσουν την ισλαμική αυτοκρατορία, η τουρκική χαλιφάτο, το οποίο αποφάνθηκε μεγάλα τμήματα της Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένης της Ουγγαρίας, την Κριμαία, τη Σερβία, τη Βοσνία, Ερζεγοβίνη, Αλβανία, Ρουμανία, Βουλγαρία , Ελλάδα, Κύπρος και τα μέρη της Ουκρανίας.

Σήμερα στο Βερολίνο έχει πληθυσμό τουλάχιστον 250.000 Τούρκοι και έχει εξελιχθεί σε ένα κεφάλαιο του πολλές από τις τουρκικές ισλαμικά κινήματα που επιθυμούν να ανανεώσει το χαλιφάτο. Το μερίδιο της τουρκικής φονταμενταλιστές αυξάνονται με ταχείς ρυθμούς στην Ευρώπη, τώρα με 3,5 εκατομμύρια Τούρκοι στη Γερμανία και 100.000 στη Δανία. Αυτός ο αριθμός των ειδικών ριζική φονταμενταλιστές μεγαλώνει μπορεί να δει στη Δανία, όπου Mille Görüs υπό την επωνυμία DMGT έχει σήμερα 46 καταστήματα στη Δανία και, με την υποστήριξη των δημοτικών συμβουλίων σε Helsingør και Århus, έχουν αρχίσει να εργάζονται για ένα νέο τζαμί και ένα σχολή αντίστοιχα, όπου το μίσος κατά των μη μουσουλμάνων είναι περιποιημένα.

Το κίνημα «Νέα Osmanners", άλλο ένα τουρκικό-ισλαμικό κίνημα αγωνίζεται για την
ανοικοδόμηση του χαλιφάτου, έχουν ευρωπαϊκή έδρα τους στο Βερολίνο και έχουν εκδοθεί μόλις ένα φάκελο με αυτό το περιεχόμενο, που περιγράφουν την κατασκευή μιας νέας ευρωπαϊκής Osmannic αυτοκρατορίας, σύμφωνα με τις οδηγίες του Κορανίου:

"Η Osmannic Αυτοκρατορία ήταν μια αυτοκρατορία των πιστών, που πέτυχαν την παγκόσμια κυριαρχία. Εκτεταμένη ανοχή και το σεβασμό τους για τους συνανθρώπους τους είναι ακόμα και σήμερα ένα παράδειγμα προς μίμηση και εντελώς εξαιρετική σε όλες τις αυτοκρατορίες σε όλη την ιστορία του κόσμου. Ποτέ δεν έχει καταστείλει ή να εξολοθρευτεί ο καθένας. Θέτουν ακόμη και άλλοι υπό την προστασία τους, σεβαστά σε μεγάλο βαθμό τους, και προσπάθησε να μάθει τα πάντα καλό από αυτούς, χωρίς να κάνει οποιαδήποτε ζημιά οι ίδιοι. Θα επιτρέπονται οι κατέκτησαν οι άνθρωποι να διατηρήσουν τις παραδόσεις τους στην κοσμική και θρησκευτική ζωή τους, ακόμη και διατήρησε τις εκκλησίες των Χριστιανών. Η αυτοκρατορία Osmannic εφάρμοσε την προσφορά του Αλλάχ στην καθημερινή πρακτική και δεν έκανε διάκριση μεταξύ των ιδιωτικών και πίστη στη δημόσια σφαίρα. Ο σουλτάνος ​​δεν ήταν εγωιστής, όπως ήταν οι αυτοκράτορες των παλαιότερων εποχών, αλλά ήταν χωρίς εγωισμό εξυπηρετούν μόνο τους ανθρώπους του. "

"Η Osmanners ήταν μουσουλμάνοι. Άσκησαν το αληθινό Ισλάμ γεμάτη αγάπη και την ανοχή, γεμάτος σεβασμό για τους άλλους, την τιμή και πολλές άλλες καλές ποιότητες, που στις δημοκρατίες έχουν χαθεί εντελώς. Είναι σεβαστές οι Εβραίοι και οι Χριστιανοί πολύ για να είναι πιστοί ... »

Ομοίως, ο φάκελος πληροφοριών για την εφημερίδα "New Osmanners Διεθνής" έχει ως εξής:

"Αυτό το Ισλάμ δεν έχει διαδοθεί με το ξίφος και η φωτιά είναι ένα επιστημονικό υλοποίηση. Μια έξοδος που προκαλούνται από την πείνα και τις κλιματικές αλλαγές στη χερσόνησο αραβική είναι η αιτία της εξάπλωσης της, καμία απολύτως θρησκευτικούς πολέμους από την πλευρά του Ισλάμ. Ο καπιταλισμός και οι δημοκρατίες της έχουν ως αποκλειστικό σκοπό να καλύψει τα προβλήματα, να εκτρέψουν την προσοχή του κοινού, πέπλο την αλήθεια και να αποσιωπούμε αυτό. Η δημοκρατία δίνει κακές δυνάμεις την ευκαιρία να αποκτήσουν δύναμη, ώστε ο χειρισμός, η διαφθορά, τον εγωισμό και τα εγκλήματα που επεκτείνεται μέσω της πολιτικής και την κοινωνία στο σύνολό της, χωρίς καμία ευκαιρία για την κυβέρνηση για να το αποτρέψει. Στο Osmannic αυτοκρατορία τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά. Ως εκ τούτου, με ένα νέο χαλιφάτο εμπνέεται από τις αρετές του Osmannic Αυτοκρατορίας. "

Πηγή: κεντρική υπηρεσία για τη Νέα Osmanners στην Ευρώπη, Bellermanstrasse 95, Βερολίνο.

Η τύχη της Αρμενίας

Μετά Μωάμεθ από 622 μ.Χ. και μετά, είχε κατακτήσει και έσβησε μια φυλή μετά την άλλη, οι διάδοχοί του, οι χαλίφηδες, πήγε μετά από τις γειτονικές χώρες. Ήδη από τον 7ο αιώνα οι Άραβες λεηλάτησαν την Αρμενία για πρώτη φορά. Για μεγάλο χρονικό διάστημα μάχες μαίνονταν μεταξύ της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και του Ισλάμ για τον έλεγχο αυτού του μέρους του κόσμου. Οι μουσουλμανικές στρατιές προχωρήσει λίγο λίγο, και τελικά οι Αρμένιοι δεν είχε πιθανότητες. Μετά την κατάκτηση της Amorium το 781 μ.Χ., ο χαλίφης Αλ-Mitasim διέταξαν τους κρατούμενους να δημοπρατηθεί μακριά σε πακέτα των 10, επειδή δεν υπάρχουν τόσα πολλά από αυτούς.

Με την άλωση της Θεσσαλονίκης, σε 903 22.000 Χριστιανοί δόθηκαν στα αραβικά αξιωματικούς ή να πωλούνται ως σκλάβοι. Το 1064 ο σουλτάνος ​​Αλπ Αρσλάν που η Γεωργία και η Αρμενία, γυμνά, και χιλιάδες εκτελέστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες. Γραπτές πηγές από την Παλαιστίνη, την Αίγυπτο, την Αρμενία και την Ανατολία, όπου χριστιανικές περιοχές είχε κατακτηθεί και αποίκισαν, μας λέει ότι οι χριστιανοί δεν μπορούν να καταβάλουν το φόρο djizya στους μουσουλμάνους, αντίθετα, ήταν υποχρεωμένος να παραδώσει τα παιδιά τους. Θα μπορούσε να εκπέσει στη συνέχεια, ένα ορισμένο ποσό από τον κεφαλικό φόρο. Η ιδέα αναπτύχθηκε συστηματικά κατά τη διάρκεια του σουλτάνου ORKAN το 1326, έτσι ώστε οι Χριστιανοί στην Αρμενία και στα Βαλκάνια συνήθως θα παραδώσει τα παιδιά τους για τους μουσουλμάνους ως φόρος. Τον 9ο αιώνα οι αρμενικού λαού απεγνωσμένα προσπάθησε να ρίξει το αραβικό ισλαμικό ζυγό. Αλλά ο στρατός του χαλίφη μετακόμισε στη χώρα, και μια μαζική σφαγή ακολούθησε, το οποίο χρωματισμένο κόκκινο ολόκληρη τη χώρα από το αίμα. Μια ισλαμική αποκλειστεί ακολούθησε την άλλη, μέχρι το ισλαμικό χαλιφάτο τουρκική ανέλαβε τον 16ο αιώνα.

Το νομικό καθεστώς των Χριστιανών και των Εβραίων στον ισλαμικό χαλιφάτο ήταν καταστροφική. Aage Meyer Benedictson περιγράφει λεπτομερώς:

Η παρτίδα που χριστιανικού λαού υπό την κυριαρχία του Ισλάμ ιδρύθηκε στην αρχή ότι το «κοπάδι», όπως οι χριστιανοί που ονομάζεται (που θεωρήθηκαν ως τα ζώα), έζησε μόνο στο έλεος των μουσουλμάνων, το «κοπάδι» δεν είχε εγγενή δικαιώματα ... Οι χριστιανοί υπήκοοι ήταν σκλάβοι, οι οποίοι χάρη στην Αλλάχ του είχε δώσει στους νικητές τα παιδιά του. Όφειλαν τα πάντα πιστοί: ακίνητα, για το σουλτάνο ήταν κύριος όλων των περιουσιών, και το έργο τους. Επιπλέον, θα έπρεπε να καταβάλει σοβαρές φόρους, για το σουλτάνο ήταν επίσης ο ιδιοκτήτης του σώματός τους.

Χιλιάδες χριστιανική αγόρια στην ηλικία των 4 έως 8 ελήφθησαν από τα χριστιανικά σπίτια,
περιτομή, ξυρισμένο και μέσα από μια αύξηση στην ισλαμική παράδοση, είχαν μετατραπεί σε ένα στερεό στρατού, ο οποίος για μεγάλο χρονικό διάστημα ήταν η πιο φοβισμένη όπλο της Τουρκίας. Οι Χριστιανοί που υπέστη την ταπείνωση να είναι συγκρατημένος από τη δική κλαπεί τα παιδιά τους. Δεν Χριστιανός είχε το δικαίωμα να φέρουν όπλα, ήταν να υπακούσουν ή να πεθάνουν, και επειδή η πίστη τους ήταν ψευδείς, έτσι ώστε οι καρδιές τους. Θα ήταν εκτός νόμου, κατάθεσή τους σε έναν δικαστή δεν ισχύει μόνον εφόσον ελέγχεται από έναν μουσουλμάνο.

Το πιο τρομακτικό, όμως, ήταν η ιδεολογία ότι το Ισλάμ προσπάθησε να μεταδώσει με τους μουσουλμάνους, που ποτέ δεν θα δύσπιστους να κάνει μια καλή πράξη. Αν το έκαναν έτσι κι αλλιώς, ήταν απλώς μια έκφραση του Αλλάχ εργασίας μέσω ακάθαρτο εργαλείο. Ο Χριστιανός ήταν μια υπόψη δουλοπάροικος. Σε ρούχα του ήταν να είναι διαφορετικό, έτσι ώστε όλοι ν 'αντιληφθούν ότι έρχεται εδώ ένας άπιστος. Οι Χριστιανοί ήταν να σταματήσουν και σκουπίστε τα παπούτσια για κάθε πέρασμα μουσουλμανική, αν το επιθυμεί. Ένα πανί για το σκοπό αυτό θα πρέπει πάντα να διενεργείται από μια χριστιανική ή έναν Εβραίο ... οι Χριστιανοί δεν είχαν τη δυνατότητα να χτυπήσει καμπάνες. Οι ζωές τους ήταν μια διδασκαλία στην ταπείνωση και την υποταγή. Εργάζονταν, αλλά δεν είχε εχθρούς τους κλέβουν τους καρπούς της εργασίας τους. (Meyer Benedictson ες. 131-132)

Το 1453 η τουρκική χαλιφάτο είχε κατακτήσει την πρωτεύουσα της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η χριστιανική πόλη της Κωνσταντινούπολης, και έτσι απομακρύνεται το τελευταίο προπύργιο εναντίον του Ισλάμ. Από αυτή την ηλικία τα ολόκληρα τα Βαλκάνια ήταν στα χέρια του Ισλάμ από την Αρμενία μέσω της Ουκρανίας, την Κριμαία, την Ουγγαρία, τη Βοσνία, την Αλβανία και τη Σερβία. Οι βίαιες εκστρατείες στην Πολωνία, την Αυστρία και τη Γερμανία σε όλη τη διαδρομή προς Νυρεμβέργη κλόνισε την ευρωπαϊκή ήπειρο που ήταν αδιάφοροι για την τύχη των Αρμενίων και της Πόλης, Μέχρι τότε πίστευαν σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες ότι "του Παναγίου Τάφου είναι καλά προστατευμένη." Τώρα οι ίδιοι στη γραμμή του πυρός. Οποιαδήποτε επιλογή για την εξέγερση ή απελευθέρωση για την Αρμενία και τα Βαλκάνια ήταν πιο απομακρυσμένη από ποτέ. Λουτρό αίματος ακολούθησε λουτρό αίματος. Οι Αρμένιοι και άλλοι Χριστιανοί, Εβραίοι, όπως ο οποίος αρνήθηκε να γίνει μουσουλμάνοι, παραμένω τη ζωή τους στην υποβολή και τη φτώχεια, ένα πεπρωμένο που θα μπορούσε να ξεφύγει μόνο με το να γίνουν Muslms.

Οι πιο βίαιες δολοφονίες των Αρμενίων πραγματοποιήθηκε κατά τα έτη 1876 με 1918 σε αρκετά μεγάλα κύματα. Ο αριθμός σκοτώθηκαν και εξοντώθηκαν είναι ακόμα αμφισβητείται. Η Τουρκία ισχυρίζεται σήμερα ότι εκείνοι που έχασαν τη ζωή τους το έκαναν μόνο και μόνο επειδή της εξέγερσης κατά του κράτους, και ότι ο αριθμός ήταν αρκετά περιορισμένη. Στην πραγματικότητα, μεταξύ 300.000 και 1 εκατ. σκοτώθηκαν κατά τα έτη μεταξύ 1876 και 1903. Κατά τα έτη 1915 έως 1918 συστηματικές δολοφονίες άλλο 1 εκατ. ευρώ για 1 ½ εκατομμύριο Αρμένιοι πραγματοποιήθηκε. Η συνδυασμένη αριθμός υπερβαίνει τα 2 εκατομμύρια ευρώ.

Ingeborg Μαρία Άρρωστα γράφει στο εξαιρετικό βιβλίο της σχετικά με την Karen Jeppe, ο οποίος πέρασε όλη τη ζωή της να βοηθήσει τα παιδιά της Αρμενίας, για τις τρομερές απελάσεις που πραγματοποιήθηκαν το 1916, όπου η ισλαμική χαλίφης διέταξε γεγονότα τόσο φρικτά που υπερβαίνει αυτά φαντασία, ακόμα και όταν λαμβάνουν λαμβάνοντας υπόψη τα ναζιστικά εγκλήματα των Εβραίων 25 χρόνια αργότερα. "Ποιος μπορεί να φέρει να ακούσουν τα παιδιά του είναι κομμένα σε κομμάτια με το ψαλίδι των μητέρων τους, ή των ανδρών αιχμάλωτη μάρτυρες τον βιασμό των μικρών κόρες τους, και στη συνέχεια αποκόπτεται μπροστά στα μάτια τους. Όχι, δεν θέλουμε να σκεφτόμαστε αυτό. Αλλά αυτό που υπέστησαν ».

Αλλά αυτό αντιστοιχεί στην πραγματικότητα σε επεισόδια στη ζωή του Μωάμεθ τον εαυτό του. Υιοθετημένος γιος του ήταν να τιμωρήσει μια γυναίκα για κλοπή. Ο decapitates τότε τα εγγόνια της μπροστά στα μάτια της, και έχει την σπαράσσεται από καμήλες, ενώ οι κόρες της να δει. Μωάμεθ επαινεί τον υιοθετημένο γιο του και ως εκτίμηση των προσπαθειών του δίνει τις κόρες της ως σκλάβοι, και ένα μπαστούνι με ασημένια κεφαλή.

Ingeborg Μαρία Άρρωστα γράφει: «Στην Ούρφα, η Έδεσσα του βασιλιά Abgar, οι δολοφονίες μαινόταν για τρεις τρομερές ημέρες - και το τελευταίο βράδυ οι Τούρκοι που αρμενικού πληθυσμού της πόλης με τη δάδα στο καταφύγιο που είχε ζητηθεί στον καθεδρικό ναό της πόλης. Μια μεγάλη φωτιά, η αύξηση στους ουρανούς ως ανάκληση των συνθηκών διαβίωσης δάδες αυτοκράτορα Νέρωνα στη Ρώμη. "(Σελ. 15). Στη Γερμανία ο ιερέας Johannes Lepsius και στροφές. Lohman ξεκίνησε ένα μεγάλο κίνημα ανάμεσα στους Χριστιανούς για τη στήριξη του αρμενικού λαού. Στη Γαλλία, οι Καθολικοί διοργάνωσε μεγάλες προσπάθειες ανακούφισης. Υπήρξε επίσης δημοσιεύσει το περιοδικό «Pro Αρμενία» με προύχοντες ως Jaurés και Κλεμανσώ. Ελβετία, που θεσπίζεται μια επιτροπή βοήθειας όπως η Δανία και η Νορβηγία.

Οι προσπάθειες της Δανίας είναι γνωστό κυρίως μέσα από τις άοκνες προσπάθειες της Karen Jeppe για να βοηθήσει τον αγαπημένο της Αρμενίας. Η πρώτη μεγάλη συλλογή αρμενικής ενισχύσεων στη Δανία εμπνεύστηκε από τον βασιλιά Γεώργιο της Ελλάδα. Θα ήταν κατευθυνόμενη από την βασίλισσα της Δανίας Louise και υπολοχαγός Hennings της. Στον απόηχο αυτής της ιδιαίτερα η χριστιανική ένωση "Kvindelige Missionsarbejdere" ("Οι γυναίκες εργαζόμενοι ιεραποστολική») έκανε ένα μεγάλο μερίδιο της εργασίας.

Οι απελάσεις στην Αρμενία ήταν αξιοσημείωτη, καθώς το σύνολο του αρμενικού πληθυσμού ήταν να εξαλειφθεί, όχι μόνο στην Αρμενία το ίδιο, αλλά σε όλες τις πόλεις από τη Μεσοποταμία μέσω της Μοσούλης. Ο στόχος ήταν σαφής: η πλήρης εξάλειψη. Τα κωδικοποιημένα τηλεγραφήματα από τον Τούρκο Υπουργό των Εξωτερικών για το νομάρχη του Χαλεπίου, λαθραία αργότερα στα δυτικά, ήταν σαφής. Θα αναφέρω μόνο δύο:

«Κατόπιν αιτήματος της Djmi (οι Νεότουρκοι Επιτροπής για την πρόοδο), η κυβέρνηση αποφάσισε να εξολοθρεύσει όλους τους Αρμενίους στην Τουρκία. Χωρίς την ανησυχία για τις γυναίκες, τα παιδιά, οι άρρωστοι, τα συναισθήματα ή τη συνείδηση, η ύπαρξή τους θα πρέπει τώρα να τεθεί ένα τέλος. "

Αργότερα αυτό το τηλεγράφημα κρυπτογράφησης:

“We have heard that some of the persons mentioned have been sent to Syria or Palestine. This is an unforgivable error. Their goal for them is only one: Nothingness”

What did the west do? Governments did almost nothing. It was left to minor church
organisations and individuals to take action. The European states had too much at stake, and how could you take part for one religion against another?

To the Police office of Aleppo!
It has earlier been announced, that the Government on behalf of the Committee has decided to completely exterminate all Armenians present in Turkey. Those opposing this command can no longer be considered friends of the government (meaning 'traitors'). Without regard to women, children or the ill, however depressive the tools of destruction may seem, without consideration of feeling or conscience, their existence must be terminated.

Minister of internal affairs, Tala'at.

This amoral attitude lead to the governments remaining passive. Ingeborg Maria Sick asks in her book “Pigen fra Danmark” about Karen Jeppe:

“They let them die. Could we have done otherwise? Yes, shouldn't we? Is Christianity a great moral power – or not? Did it stand up as one man, when the greatest political prosecution erupted, waking, praying, fight, fast with them over there? Christians suffered with them; first and last the faithful delegates, God be praised also from Denmark, and others who expended their power to ease the suffering of the martyr people.” (p. 18)

Some of those who were running children homes or in other ways attempted to provide help, paid with their lives. The punishment for hiding an Armenian was capital. On this account both Americans and Europeans were executed, but where was the outrage from the secular, supposedly humanitarian European governments? They were silent.

Already during the first major pogroms dating back to 1876 Europe was silent, and the only friend of the Christians in Caucasus was Russia. Many of the countries had suffering 400-500 years of Muslim occupation, murders and exploitation, but the European powers were busy tending their own matters or even go into alliance with the suppressors.

Kaiser Wilhelm II proclaimed towards the Muslim world that he secretly had converted to Islam, in the hope that Muslim troops would rebel against England. That was partly successful, in that Muslims contingents in India and areas of what was to become Pakistan declared jihad, in that a Muslim cannot be fighting under the sovereignty of an infidel Christian queen.

The Sultan Abdul Mejid promise

In the 19th century the Islamic empires and the caliphate were increasingly weakened, as they stiffened in poverty and corrupt suppression, all while Europe advanced economically, scientifically and eventually also religiously through a major Christian awakening towards the end of the century. Factories and churches were built everywhere. And people were hearing accounts of the horrible suppression suffered by the Christians in the countries under Islamic occupation.

Strong pressure from the Christian public caused the sultan, in order to win sympathy and support from the European governments, to in 1839 issue the Hatt-i-Sjerif declaration (“The Noble Parchment”), where the sultan promised all subjects in all his conquered territories, indiscriminately of race and religion, protection of life, honour and property. Thus the sultan initiated a string of promises of improving the situation for Christians and Jews. But for the Christians, these promises were worse than nothing.

The governments of Europe now leaned back and pointed out the extensive tolerance found in Islam. Only in the major cities, where European diplomats lived, there was a short ease of conditions for the Christians. In all other places, the conditions worsened. As written by Aage Meyer Benedictsen, the people of supremacy would never subject themselves to demands from those openly called “Infidel Christian dogs” (p. 158).

After the Crimean war, where the western powers protected Turkey and guaranteed its borders, meaning its conquests and submission of dozens of Christian people, the sultan further granted a promise to the western power in 1856: “Hatt i Humajun” (the Imperial Parchment), where he promised all his subjects civil rights. “As all religious confessions enjoy and also in the future shall enjoy freedom in all my countries, not a single of my subjects shall encounter hindrances to exercise the belief, he confesses in, and must not suffer the slightest pressure in this respect.” (Aage Meyer Benedictsen p. 159)

In order to not open up inwardly, they let their population know what the treaty signified internally by a public hanging of the Armenian Hovakoim, because he out of confidence in the promises from the treaty had reverted to Christianity after he and his family had been forced with violence to convert to Islam. As a further humiliation during the hanging a hat, symbolizing Europe, was attached to his dead body, implicitly signifying a hanging of infidel Europe. The new promise was not tested further by any other of the forced converts to Islam. But one could say that the sultan merely acted as a good Muslim by following the law of the Quran of capital punishment to those who leave Islam.

Now it was important to show the subdued Christian peoples who was the lord and who was the slave. The Greek war of liberation had shown, that the Christians were now prepared to fight for their freedom. They needed urgently to prevent this. Every time European governments inquired about the state of things, they were met from the Islamic side with understanding, friendliness and a proud reporting of the great freedom and tolerance which had always reigned in Islam. Most let themselves be appeased.

Thus sultan after sultan had the freedom to commit one genocide after another against the Serbs, Macedonians, Bulgarians, Greeks and the Armenians. In the following we will in particular look at the genocides against the Macedonians and the Bulgarians. The so-called Macedonian speech by Danish author Georg Brandes (1902), here quoted from “Collected works of Georg Brandes”, is an important document in this context.

The Macedonian Speech by Georg Brandes (1902)

“While the class struggle as a fight for bread rages in the highest civilized countries of Europe and America, the less civilized countries are at the onset of the 20th century in a state more usually associated with the Middle Ages, with daily humiliations and killings, arson, rape and every kind of torture. The horrors caused by Muslim Turkey in Macedonia, and the disgrace against the Jewish population in Romania are, day by day, becoming increasingly incriminating, but at the same time Europe, being witness to the extermination of the Armenians, become increasingly indifferent to what happens in Macedonia and Romania in front of everyone. (countries conquered by the Islamic Ottoman Empire and forcibly being assimilated into the caliphate, controlled by violence and subversion).

In the spring the Macedonian intelligentsia launched the French bi-weekly “Le Mouvement Macedonien”, which has reported the Turkish rule of horror week for week. Several times this magazine attached illustrations to the text, as in July the picture of Macedonian leaders hanged at the bid of the Turks, and in August the picture of Turkish military police who, standing with their sabres, proudly were photographed in Monastir with cut-off heads of captured Macedonians on a little table in front of them.

Σε ορισμένα μέρη του ευρωπαϊκού τύπου, υπήρξε μια τάση, που υποστηρίζονται από τους Τούρκους εκπροσώπους, για να απεικονίσει τη βία που ασκείται από την νόμιμη και παράνομη τουρκική
στρατεύματα ενάντια στους Χριστιανούς ως αντίποινα για τις εγκληματικές επιδρομές τους. Έτσι, η απελπισμένη υπεράσπιση της αποσιώπησης απεικονίζονται ως προκλήσεις. Τα επαναστατικά κοπάδια, τα οποία καλύπτουν επί του παρόντος Μακεδονίας, δεν διαμορφώνονται από σειρά των επαναστατικών επιτροπών.

Μερικοί αγρότης, του οποίου η γυναίκα είχε βιαστεί από τους μουσουλμάνους μπροστά στα μάτια του, ενώ δεμένα όπισθεν, ή των οποίων τα παιδιά είχαν υποστεί βασανιστήρια ωρών, ή να υποβληθούν σε bastonade (ξυλοδαρμό κάτω από τα πόδια) στην άκρη του θανάτου, συλλέγει μια ομάδα εξίσου μυαλό των θυμάτων, οι οποίοι επιθυμούν να πάρουν εκδίκηση. Μερικοί βοσκός, του οποίου κοπάδι έχουν απαχθεί και ποιος είναι ο ιδιοκτήτης, αλλά τίποτα το όπλο του, η οποία έθαψε βαθιά στο δάσος μόνο στην περίπτωση, συγκεντρώνει μια μικρή επιλογή από απελπισμένους άλλων γύρω του. Πιο συχνά όμως ένας νεαρός δάσκαλος ή ο γιατρός διώκεται από την τουρκική αστυνομία, δραπετεύει στα βουνά, γιατί προτιμά τον θάνατο των βασανιστηρίων που τον περιμένει στη φυλακή. Γύρω του συγκεντρώνει δεκάδων άλλων διώκονται ή απειλούνται, όπως
ο ίδιος, οι νέοι άνδρες που έχουν αλυσοδεμένο και χτυπημένη όπως όλοι όσοι έπεσαν στα χέρια της τουρκικής μουσουλμάνων.

Ποιος μπορεί να αναρωτηθεί για την αγριότητα τους, όταν ξεφύγουν από τα βασανιστήρια; Πέντε αγρότες στο χωριό Eksjisu, και το δάσκαλο στο Zelemitsje, Natsef, αφού ήταν χτυπημένη κάτω από τα πόδια τους να υποβάλλονται σε βασανιστήρια και που συνίσταται στον κρανίο συμπιέζονται με λαβίδες μέχρι να παράγει ήχο. Στη συνέχεια, θάφτηκε στο λαιμό τους στα σκουπίδια να παραμένουν στην κατάσταση αυτή για τρεις ημέρες, στη συνέχεια, κρέμασε το κεφάλι κάτω. Δύο από αυτούς πέθαναν τους, οι τέσσερις άλλοι μεταφέρθηκαν σε Μοναστήρι και δραπέτευσε. Σκηνές όπως αυτές λαμβάνουν χώρα στην κυριολεξία σε καθημερινή βάση όλο το χρόνο, σε όλη την Μακεδονία. Όταν το περιοδικό "Ο Μακεδονικός Κίνημα" κατά τις τελευταίες εβδομάδες δεν έχει δημοσιευθεί, είναι πιθανόν να εξηγηθεί από τη χώρα είναι απολύτως φλέγεται. Μέσα από το αυστριακό περιοδικό "Die Zeit" που μας ενημερώνεται για τα σημαντικότερα θέματα της Μακεδόνας θέμα.

Το πρώτο πράγμα που αναλαμβάνονται από τα τουρκικά στρατεύματα κατά την άφιξη σε ένα χωριό είναι Μακεδόνας να απαιτήσει την παράδοση όλων των όπλων. Αν φοβούνται την παράδοσή τους σε, οι στρατιώτες αρχίζουν τη λεηλασία. Έτσι, το δυστυχισμένο πληθυσμού ζει κάτω από ένα καθεστώς τρόμου. Η μάχη μεταξύ των στρατιωτών και των ανταρτών διεξάγεται με πάθος και αδιαφορία για τον κίνδυνο άνευ προηγουμένου στην στρατιωτική ιστορία.

Σε Kadion κοντά Perlepe μια μικρή ομάδα ανταρτών εξεπλάγησαν από τους Τούρκους σε ένα παλιό πύργο. Υπερασπίστηκαν τους μια ολόκληρη ημέρα και μέρος της νύχτας, και όταν είχαν εξαντλήσει την προσφορά της πυρίτιδας αυτοκτόνησαν με κυανιούχο κάλιο. Όταν οι Τούρκοι μπήκαν στον πύργο ξημερώματα, βρήκαν επτά πτώματα. Αρχηγός της ομάδας ήταν Μετόντι Patsjef, ένας νεαρός δάσκαλος από Ukrida, ζωντανή, ενεργητικός, δυνατός, γνωστό για την ύπαρξη ειλικρινές εναντίον του μουσουλμανικού κράτους, καταδικάστηκε και τριών χρόνων φυλάκισης για φόνο, παρά την αθωότητά του και την παρουσία του άλλοθι. Όταν αφέθηκε ελεύθερος από τη φυλακή, όπου είχε γνωρίσει άλλα αθώα φυλακίστηκε όπως και ο ίδιος, είχε μόνο το ενιαίο επιθυμούν να πάρουν εκδίκηση για τους εκτελεστές του. Βρήκε το θάνατο προσπαθώντας. Θα συμβεί το ίδιο για όλους τους άλλους γενναίους ηγέτες εναντίον της μουσουλμανικής κατοχής που του συνέβη; Θα δούμε το Μακεδόνες μοιραστεί την τύχη των Αρμενίων; "

Κανένα ευρωπαϊκό λαϊκό κίνημα ήταν αρκετά ισχυρή ώστε να κάνουμε τις κυβερνήσεις να παρεμβαίνουν. Ενώ ο πληθυσμός ελήφθησαν από την αυγή χριστιανική αφύπνιση, οι πολιτικοί ήταν σε διάφορες συγγενείς. Για τους υπολογισμούς μόνο κρύο και ρεαλιστικής πολιτικής ελήφθησαν υπόψη. Οι πολιτικοί υπολογισμοί κέρδισε, και ιδίως η δυσπιστία απέναντι στη Ρωσία. Η Ρωσία είχε επανειλημμένα παρέμβει με δύναμη για να προστατεύσει ένα χριστιανικό πληθυσμό μετά το άλλο, όταν οι σφαγές έγιναν πολύ βίαιη, αλλά οι κυβερνήσεις εκκοσμικευμένη Ευρώπη δεν θα τους αφήσουμε να την επιρροή της θρησκείας. Είχαν ανησυχούν ότι ο Τσάρος της Ρωσίας και θα έχει πολύ μεγάλη επιρροή των χριστιανών στα Βαλκάνια, στην Ελλάδα και στην Τουρκία. Αγγλία και η Γαλλία αναγκάστηκε επανειλημμένα τα ρωσικά στρατεύματα ανακούφιση πίσω με τις απειλές των παρεμβάσεων και μιλάμε για τις καλές προθέσεις της Τουρκίας.

Σε ποιο βαθμό η πολιτική λογισμός ήταν καθοριστική μπορεί να δει από το Βρετανικό Bluebook-Τουρκίας το 1876, η οποία είναι μια απάντηση από τη βρετανική εκπρόσωπο στην Κωνσταντινούπολη (Κωνσταντινούπολη), ο Sir Henry Elliot, με την Βρετανίδα υπουργός των εξωτερικών υποθέσεων. Τα λόγια του αποκαλύπτουν χωρίς δισταγμό η τρομερή αλήθεια των λεγόμενων πολιτισμένων ευρωπαϊκών πολιτικών. Αυτό Bluebook είναι γραμμένο με την ευκαιρία της αγανάκτησης μεταξύ των χριστιανών του βρετανικού πληθυσμού, μετά τις δολοφονίες στη Βουλγαρία.

Γράφει: "Μπορούμε και πρέπει να αισθάνεται οργή για την άχρηστη και βαρετή σκληρότητα με την οποία το Βουλγαρικό απελευθερωτικό κίνημα καταπνίγηκε? Αλλά η αναγκαστική θέση στην οποία βρίσκεται η ίδια η Αγγλία, απαιτώντας να απέχουν από οποιεσδήποτε αλλαγές επιζήμια για τον εαυτό μας, δεν πρέπει να αφήσουμε να μας επηρεάσει από το ζήτημα του πόσες ζωές χάθηκαν στη Βουλγαρία? οι φοβερές αγριότητες δεν μπορεί να είναι αρκετός λόγος για να εγκαταλείψουν τις πολιτικές μας, οι οποίες πρέπει να ακολουθηθούν σωστά από υπόψη την ευημερία μας ».

Ήταν αυτή η πολιτική με κλειστά μάτια προς τις παραβάσεις του Ισλάμ, κατακτήσεις και σφαγές, που κατέστησε δυνατή για μία γενοκτονία για να ακολουθήσει ένα άλλο σε ευρωπαϊκό έδαφος: Σέρβοι, Εβραίοι, Έλληνες, Μακεδόνες, Βούλγαροι, Αρμένιοι. Και το ίδιο μπορεί να ακούγεται σήμερα, όταν οι απολογητές, αδιαφορώντας για τις ισλαμικές γενοκτονίες, εγκωμιάζουν το άνοιγμα και την ανοχή του Ισλάμ καθώς και την ομορφιά του Κορανίου.

Η σφαγή στο βουλγαρικό πληθυσμό

Το 1876 ένα άρθρο για τις σφαγές στη Βουλγαρία ανήλθε το αγγλικό μέσω ενός άρθρου από τον αμερικανό δημοσιογράφο JA Mac Gahan, ο οποίος εργαζόταν στο The London Daily News. Είχε φτάσει στην Κωνσταντινούπολη (Κωνσταντινούπολη), τρεις μήνες μετά τις σφαγές και ταξίδεψε στη Βουλγαρία για να δείτε με τα μάτια του τι είχε συμβεί. Το άρθρο παρουσιάστηκε στην αγγλική γλώσσα 7 Αύγ. 1876 δεν ήταν παρά μια μικρή επιλογή από τις τρομερές ιστορίες, που αργότερα έγινε ένα ολόκληρο βιβλίο, και ήταν να καθοδηγήσει τον δημοσιογράφο για το υπόλοιπο της ζωής του. Ακολουθεί ένα μικρό απόσπασμα από την άφιξή του στην βουλγαρική πόλη Μπατάκ. Ο Χριστιανικός πληθυσμός της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης είχαν εξεγερθεί εναντίον των ισλαμικών δυνάμεων κατοχής. Σύντομα, επίσης, οι Βούλγαροι πήραν ανήσυχος. Η καταστολή ήταν πολύ βίαιη. Αλλά οι προσπάθειες της απελευθέρωσης να οδηγήσει σε τρομακτικές σφαγές.

Gahans περιγραφή της άφιξής του στο Μπατάκ πηγαίνει ως εξής:

"Μέτρησα, ενώ ήμουν ακόμη συνεδρίαση για το άλογο, περίπου 100 κρανία των γυναικών και των παιδιών έξω από την πόλη, όλα τα κρανία εντελώς καθαριστεί από τα ζώα. Μπήκαμε στη συνέχεια την πόλη. Στις δύο πλευρές των δρόμων ήταν σωρούς των σκελετών ανάμεσα στα ερείπια, ή πλήρως ντυμένος όπου είχαν σκοντάψει. Ήταν σκελετοί των γυναικών και των κοριτσιών με τον ώμο-μακριά καστανά μαλλιά. Φτάσαμε στην εκκλησία. Εδώ η γη καλύπτεται εξ ολοκλήρου από σκελετούς, κρανία και σήψη, ντυμένοι φορέων. Η μπόχα ήταν ανυπόφορη. Στη συνέχεια, μπήκα στο νεκροταφείο. Το σύνολο νεκροταφείο γέμισε πτώματα στοιβάζονται το ένα μέτρο ύψος, μόνο εν μέρει καλύπτεται από τη γη. Παντού τα μικρά χέρια, πόδια και κεφάλια των παιδιών με τα πιο όμορφα μαλλιά που κρυφοκοιτάζουν έξω. Μέσα στα θέματα της εκκλησίας ήταν χειρότερα. Στο πάτωμα ήταν σωρούς από σήψη, ακάλυπτο φορείς. Ποτέ δεν είχα βιώσει κάτι τόσο συγκλονιστικό και τρομακτικό. ... Στο σχολείο, το οποίο χρησιμοποιείται για να είναι ένα όμορφο κτίριο, 200 γυναίκες και παιδιά είχαν καεί ζωντανός.

Everywhere in the city the same scenario repeated itself … The man who committed these atrocities – Achmed Aga – has now been promoted by the sultan and remains governor of this district. No crime committed by the Turks were ever punished or even prosecuted. The persons behind the terrible actions against the inhabitants of Batak were thinking they were preforming the work of Allah.” (Poul Fregosi s. 394) A Bulgarian Muslim fifth column unit had even assisted the Turks in massacring their own people.

The congress of Berlin in 1878, which was presided by Bismark and had participants from Russia, Austria, England, France, Italy and Turkey, forced the sultan to yield Bulgaria, Romania and Serbia freedom from Muslim occupation and suppression, which initially ended 500 years of violent Muslim colonization efforts, which however has been resumed during the last 20 years with the Islamisation of Kosovo, which includes destruction of almost all ancient churches through detonation, demolition or burning, and the expulsion of the original Serbian population.

Lecture by Georg Brandes in Berlin February 2nd 1903

This lecture was held after the two “lesser” genocides on the Armenians in 1876 and 1894-96 etc. up to 1900. The number killed in these years has been counted anywhere from 300.000 to a million, according to which author one refers to. Brandes had not experienced the genocides himself and had not travelled there, in contrast to for instance Karen Jeppe. His sources were mainly Aage Meyer Benedictsen as well as German and English articles.

“Even the rulers are today forced to take into consideration a strong and uniformly spoken opinion, and it is therefore important to shout, until such public opinion awakens in all countries. Bodies of dead children in the street, killed by adherents of “The Religion of Peace”. Not least in the German lands. They all know that the Turkish Armenia during the last decade has been a scene of such horrors that the established history of the world hardly reports anything similar even from the worst of times. Nobody had, before we experienced it, thought it possible that an entire population could be held subject to such extortions, torture and mass killings. The blood of hundreds of thousands is screaming to the heavens …

I know that Turkey is a power connected to Germany with bonds of friendship. … Raising the cause for the Armenians in the public opinion of Germany might now have decisive effect. If the Armenians had nothing going for them but their disasters, it would be impossible to reject their participation. They have suffered what can hardly be spoken, much less described, as the listeners would hold their hands over their ears. Merely stating that 300.000 lives have been lost makes merely a superficial impression, and does not trigger much imaginative power.

What use is for instance the message that in 1894 a three week long massacre took place in the villages around Musj, that men, women and children indifferently were cut down, that everywhere violence was committed against the women before they died, that you would give 200 or 300 women at a time to the soldiers for rape, before they were killed with bayonets or sabres!

What use is it to relate what a German traveller reports from the place: In Kendranz the kurds had given each other word to rape any woman aged 5 or above! Or to tell: In another place up to 60 young women and girls were locked into a small church, delivered to the soldiers for raping, and finally killed by them. Blood eventually streamed out through the church doors. To make an unforgettable impression, one needs to go into detail. That hundreds of thousands have been killed makes less of an impression that how they were killed individually. A woman fell to her knees and begged the soldiers to spare her life – in reality two lives. “Is it a boy or a girl?”, the soldiers shouted. And they bet seven medsjidie on a boy. “Now, let's have a look!”, and cut open her stomach. The person relating this can relate all circumstances and the names of the witnesses. In another location the Kurds took as to if they were able to cut the heads of four children in one stroke, and settled the bet before the eyes of the mothers.

In Trebisund on the first day of the bloodbath an Armenian exited a bakery, where he had bought bread for his ill wife and his children. He was surprised by a raving band of Muslims. He begged for mercy. The pretended to accept not to harm him. He believes them and thanks them sincerely. But they were merely making jest. They tie his feet together. They chop off one hand and slaps his face with the bloody hand. They then chop off the other hand. Then they suggest him to make the sign of the cross, while others suggest him to shout louder, in order that his God may hear him. One cuts off his ears, first stuffs them into his mouth, then throw them in his face. Another shouts: “The mouth of the Effendi must be punished for rejecting such a delicious snack!” And they cut out his tongue. “Now he can no longer blaspheme.” One pops out one of his eyes. The terribly contracted face, the spasms of the poor body encourage these fanatics: they pop out the other eye and cuts off his feet, before they give him the final cut by a dagger stab in the throat.

(Many ladies are crying; others stand up, quite a few leave the hall.)

Later, in a report from the English consulate in Erserúm a scene is described from the village Semál, taking place before the bloodbath: The Armenian Azó had rejected turning in some of the best men in the place. The Muslim judge Talib Effendi and two Turkish captains let him be tortured a whole night. First he received bastonade (extended beating under the feet with sticks). Then they tied him naked with arms spread out to two ledges, and the whipping started. The unfortunate could not move a limb; the contractions in his face revealed his sufferings. The more he screamed, the more they beat him. He begged his executors to kill him. He tried to break his skull against the ledges. It was prevented.

When he still rejected to witness against his own, not wished to taint himself with innocent blood, Talib first let his beard tear out with tongs, then let his body be treated with glowing iron, burned him on his hands, in the face, the feet and on even more sensitive parts of the body. With a glowing tong his tongue was burned. Three times he fainted, but remained defiant. In the neighbouring room his wife and children, stiffened from fear, were forced to hear his suffering.

And then the imprisonment in Bitlis, for one, where the inmates, hobbled together by the hundreds, at times unable to either lie down or sit up in the horrible dirt, were also starved and subjected to torture. I know it and have felt it. You – my audience – have heard me with displeasure. You have pressed yourself to not shout at me: “Enough! Enough!”

I have noted that many ladies have left the hall. It has been gruesome to listen to this. I ask you to multiply the sufferings I have related to you by several hundred thousand and to consider what the ladies from Berlin could not stand hearing, the Armenians have suffered a hundred thousand times over.

This has taken place in our time, in the previous decade, four to five days of travel away from here – and we have let it happen, and have done nothing to prevent it. For a long time Europe was warned. The preparations for the murders in Sassún were so public that the English consulate in Erserúm in a long report requested protection for the Armenian people. England rejected to “interfere in the internal affairs of a friendly power.”. This is the eternal formula.

And this is the unheard: That though Europe is no longer ignorant, these atrocities continue. Even now Armenians are robbed of their freedom, property and cut down in scores. I could bring examples by the hundreds.

One example: On the 3rd of July 1900 five hundred Kurds surrounded the village Spaghánk. With bullets, sabres and bayonets they went to work. Women and children ran out to beg the soldiers for mercy. The smallest children were, still alive and screaming, lifted in the air on the bayonets; the women were undressed, abused and murdered. The village priest, an elderly of 80,had both sides of his mouth cut open and his jaws yanked out. The stomach of a pregnant woman Timene, married to the priests assistant, was cut open; the child cut into pieces and the woman killed, stabbed 50 times.

In 1878 the patriarch of the Armenian church, Nerses, send men with letters of empowerment to the congress in Berlin. And he had luck to make the congress develop article 61, which appears to ensure the future of the Armenians. This article, promises still unfulfilled, remains the hope any friend of the Armenian cause must cling to.

Europe appeared to have taken the suppressed under its protection. Unfortunately the participation was not meant in earnest. And the circumstance that the Armenians had dared to direct their petition to Europe further angered the bitterness against them in the Turkish government.

The Armenian institute in Constantinople (Istanbul) was closed, teaching Armenian history, assembling, holding parties, lectures etc. banned. The press was subjected to severe censorship. Imprisonment and persecutions increased in frequency. The Kurds were organized against the Armenians as cavalry regiments under the name Hamidiéh. The sultan provided these irregular troops his own name and he released them on their unfortunate neighbours to plunder them and beat them down. When the Armenians took up resistance, the government had an excuse to use mass torture and mass killings in order to eradicate the infidel, ie Christian, population.

At the congress in Berlin the Ottoman government had in article 61 obligated itself to enact the necessary reforms, guarantee the security of the Armenians, and to be held accountable therefore from time to time. The signatories were granted the right of surveillance of the implementation of these measures. In 15 years thereafter Turkey pacified the western powers by empty rhetoric.

And if Turkey then motivated itself to respond to the insisting notes from the English, Russian and French representatives by enacting a massive bloodbath, they were only encouraged to do so – admitted even by the eager and well informed patriot traveller Paul Rohrbach – because the excellent relationship with Germany made it possible for the Turkish government. Due to the lack of unity they were able to slip through and silence the Armenians by means of bayonets and lances, sharp sabres and glowing iron, rape and arson.

No one can deny that individual German women as well as men proved themselves helpful. German generosity has taken care of the orphans and helped raise them. Everyone also knows the speech of Eduard Bernstein, and it is known to all that a man like Lepsius, who tellingly lost his priest employment for this, has thrown in everything in order to relate to his fellow Germans the truth regarding the Armenians.

None the less, without the close relationship between the German empire and the Turkish government, the greatest political crime of the previous century would not have been possible. Therefore it is vital, not least in Germany, to create an opinion in support of the Armenian people.

In the most famous ancient Icelandic saga a woman throws the blood-soaked cape of his killed husband over a relative, who showed little inclination to take her part, in order to move him to take revenge of the dead. In this case nobody considers revenge. But if it were possible to throw the cape, stiff with the blood of the Armenian victims, on the shoulders of the German people, in order to move the German government to demand security and freedom for the survivors of the ancient and honourable Armenian tribe, this would be most useful.

(Collected works of Brandes, volume XVII)

The genocide against the Armenians, 1875-1876

In 1876 a new sultan ascended the throne as leader of the Islamic caliphate, the Osmannic Empire. Muhammed had in his time been prime minister, supreme judge and commander of the army, and he was followed by caliphs who had the same extensive power. The caliphate, which was founded in accordance with Islamic law, incorporated the most important of the areas conquered by Islam: Syria, Egypt, Lebanon, Iraq, Turkey, Armenia, Kurdistan, Greece and finally Constantinople, which had been renamed to Islambul. Furthermore, these areas behind Constantinople had also been conquered: Romania, Bulgaria, Albania, Bosnia and Serbia.

Most of the conquered areas were entirely Christian countries, but the special Islamic law, which prevented Muslims to convert to Christianity, and meant that children of mixed marriages were forced to be Muslims, and the fact that conversion to Islam was mandatory for holders of public offices, caused the proportion of Christians to fall, while the Muslim increased. The special Islamic war tax, which Muslim countries could only be extracted from non-Muslims, had as a consequence that many felt themselves forced to become Muslims, if they were to survive difficult times.

Nevertheless, even at the ascent of Abdul Hamit as sultan in 1876, only 40 % of the population in Turkey itself were Turks. The Kurds were also Muslims, but even in the year 1900 9 million Christians lived in the area that constitute present-day Turkey. Today, a mere century later, only 50,000 remain. What happened to the rest?

Abdul Hamid wanted to strengthen the Muslim rule over the subdued populations in novel ways. Until then, Islam had decimated the number of Christians by forcing them to deliver their children to Muslims, and many Christian women were incorporated into Muslim harems through marriage. The novelty was to completely eradicate the Christian population. Among the subjects of the sultan the Armenians were the most diligent and successful. For more than a millennium they had survived Muslim persecutions and extermination attempts. Each time they arose anew and became thrifty traders with a culture where art and poetry were highly appreciated.

The tools used by sultan Abdul Hamit were the Turkish army and the Turkish police, and the Kurdish people, who are Muslims. He equipped the Kurds with modern rifles and gave them the relevant military skills. Serpouhi Tavoukdijan writes in his book “Expatriate” that in return for their weapons their task was to murder Armenians. They were given the right to rape Armenian women free of penalty and to look Armenian houses and shops belonging to the murdered.

Στην αρχή οι Αρμένιοι παρουσιάζονται κάποια αντίσταση, παρά την σχεδόν πλήρη έλλειψη των όπλων τους. Στη συνέχεια, Αμπντούλ Χαμίτ ενίσχυσαν τους Κούρδους με την τακτική τα τουρκικά στρατεύματα και να διακηρύξει ένα «ιερού πολέμου» εναντίον των απίστων στη χώρα. Ατελείωτες δολοφονίες αμάχων έσπασε χάνουν, εκτελέστηκαν από τους Τούρκους μονάδες του στρατού και των πολιτικών τους μουσουλμάνους. Οι δολοφονίες έλαβαν χώρα στην ανατολική, δυτική, βόρεια και νότια της Τουρκίας, παντού οι Αρμένιοι ήταν να βρεθεί. Έτσι, πολλοί δολοφονήθηκαν και πεινασμένο "ότι η επιμελής υπερασπιστής του Ισλάμ έπρεπε να παραδεχτεί, ότι οι Αρμένιοι δεν θα μπορούσε να είναι ιδιαίτερα επικίνδυνες για το Οθωμανικό κράτος, τουλάχιστον όχι για την επόμενη φορά γενιές. Αναγκάστηκε να κηρύξει τον ιερό πόλεμο που έληξε. "(Tavoukdjian, σ.. 18)

Αναγκάστηκε να το κάνει αυτό, καθώς πολλές χώρες δεν είναι, τουλάχιστον στη Γαλλία, είχαν ειδοποιηθεί για τις συστηματικές γενοκτονίες που λαμβάνουν χώρα στην ισλαμική αυτοκρατορία. Οι ευρωπαϊκές χώρες είχε μέχρι τώρα το γύρισε τα μάτια στη γενοκτονία και την τρομερή καταπίεση που υπέστησαν οι χριστιανικοί πληθυσμοί εκεί. Αλλά οι δολοφονίες συνεχίστηκαν σε απομακρυσμένες περιοχές.

Τον Ιανουάριο του 1896 ένα φυλλάδιο, δόθηκε στη δημοσιότητα στο Λονδίνο με τον τίτλο "The Haunting Φρίκη στην Αρμενία" (υπότιτλο: «Ποιος θα καταδικασμένος για αυτό») Μια μαύρη σελίδα μπροστά με κόκκινα γράμματα αιματηρή αυτή κάλυψε 64 βιβλιάριο σελίδα, η οποία έμελλε να προειδοποιεί το βρετανικό στα γεγονότα. Το φυλλάδιο περιγράφει τις τρομακτικές σφαγές στην Τουρκία, 1875-1876 και προειδοποιεί ότι εξίσου τρομακτικό γεγονότα μπορεί να είναι στο δρόμο τους. Το φυλλάδιο παρέχει επίσης στατιστικά στοιχεία των Αρμενίων σφαγές που χρονολογείται από το 30 Σεπ-30 Νοεμ 1875. Πρόκειται για το αρχικό τουρκικό στατιστικές.

Εδώ αναφέρεται ότι στην αρμενική πόλεις της πείνας μείωσε τον πληθυσμό από 75.000 και στα χωριά ο αριθμός μειώθηκε κατά 350.000. Πάνω από αυτό έρχεται ο αριθμός των άμεσα σκοτώθηκαν Αρμενίων: Σε 20.000 Αρμενίων πόλεις, χωριά 3.300. Κατά τη διάρκεια λιγότερο από ένα έτος συνολικά από 2.500 χωριά έχουν εξαλειφθεί εντελώς. Α στατιστικές που εκτέλεσε τις σφαγές παρέχεται επίσης.

In Constantinople only 172 were murdered. This was done by the police on the 30th of September. In Trebizunt the Turkish army killed 800 with assistance from civilian Turks. In Baiburt on October 13th 1000 Armenians were killed by Turkish civilians. In Bitlis on October 25th 900 were killed by soldiers and Kurdish Muslims. In Kara Hissar on October 25th 450 were murdered by Turkish military and Turkish and Kurdish civilians. In Erzerum on October 30th 800 were killed by civilian Turks and Turkish military. In Urfa on November 3rd 300 were killed. In Arabkir on November 6th 2000 were killed by Kurds and Turks. In Malatia on November 6th 250 were killed. In Haarpoot on November 11th 1000 were killed by Turkish soldiers and civilians Turks and Kurds. In Sivas on November 12th 1200 were killed by Turkish soldiers and civilians In Marsovan on November 15th 125 were killed by Turks. In Cesarea on November 30th 1000 were killed by Muslim Kirgisians and Turks.

The list is much more comprehensive, but the dates and the exact number of killed Armenians is lacking for many cities. The huge number who subsequently starved to death were victims of new laws forbidding Armenians to purchase food, which caused hunger and death, first among the Armenian population in the cities. The trade ban was total, all selling to and buying from Armenians was forbidden. The book relates that in Erzerum, after the relatively modest massacres of 800 killed, 5000 Armenians remained, who had no possibility to purchase even a single slice of bread.

As most Armenians lived in villages, a different tactic was applied here, namely the total destruction of the villages and every kind of Armenian agriculture and crops. The only persons permitted to buy food and survive were those who had converted to Islam. The message to destroy the Armenian villages was distributed through the mosques and passed on to the faithful muslims: “According to the Sunni-law, the killing and plunder of infidels is as much an act of worship and prayer.” (p. 51).

If the Armenians got any notion of what was about to happen, they went to the village leaders, who told them that they had nothing to fear, they were under protection. A few days later a common signal was given in the village, whereupon the Muslim neighbours and soldiers attacked the Armenians, looted, raped and murdered in a frenzy. After a few days of killing the surviving Armenians were ordered to dig mass graves, throw the bodies therein, and burn them in the same fashion the prophet in his days had mass graves dug out for the unarmed Jews in Medina.

The author continues to describe how surviving women and children after the example of Muhammad in Medina were distributed among Muslim men and became forced converts. (p. 51-52). The booklets adds a further warning: “It appears that the plan to exterminate and destroy Armenian villages, which turned out to be a huge success, will be applied to other minorities of the caliphate, and that already now a regime of terror is ruling Constantinople (Istanbul) (p. 52). The booklet, authored by WT Staed, was intended to warn England against the horrors still to come from Muslim side against non-Muslim minorities in the conquered territories, and was therefore printed in large stocks and sold at only 1 Shilling apiece. But it became known only in Christian circles. The rulers and people in power turned the deaf ear to it and thereby became accomplices to some of the worst genocide in the history of mankind.

The Sultan Abd-Ul-Hamid massacre 1895-96

The genocides of sultan Abd-Ul-Hamid were ordered from the highest place, the sultan himself, with active participation from the entire Islamic clergy and thousands of imams. Most of the large massacres had so far taken place in the outskirts of Persia and Mesopotamia, but the new sultan decided that the battle against the Christians should take place at the heart of the empire. The original population should be eliminated for good, and Turkey, originally a Christian country, should now become purely Islamic.

Islamic law commands that people and religions conquered by Muslims must be exterminated if they do not belong to the three protected groups: Jews, Christians and Zoroastrians. Therefore Buddhists and Hindus were killed without mercy wherever Islamic armies conquered new territories. A Buddhist and a Hindu had the choice of converting to Islam or be killed. Now sultan Abd-Ul-Hamid applied the same rule to Christians inside the empire: Either become Muslims or die.

The killings were initiated in the summer of 1894 in the city of Sussan, where 1200 Christians were killed, men, women and children. They were, however, not given the opportunity to become Muslims. Furthermore some Christian women were taken as plunder, that is, slaves for the sexual use of Muslim men.

Initially the sultan disguised the killings by increasing the tax on infidelity to prohibitively high levels. When the citizens were unable to pay, the sultan as punishment gave the Muslim Kurdish neighbours freedom to kill Christians in the area, and as a reward take over the houses and lands of the infidels, in accordance with the promises of the Quran that the faithful may take over the lands of the infidels. This order was subsequently extended to one village after another. If any village chose to defend itself, the Turkish army would attack them with cannons. The first order from the sultan to the Kurdish Muslims went as follows: “Take from the Christian dogs what you desire.”

When the killings became known, England demanded to know what was going on, and demanded inspectors placed in Constantinople. But the sultan denied all demands and used his right to 'taqiyia', that is lying towards infidels for the good of Islam: He denied all guilt and told that all the stories were only due to rumours and slander initiated by the Armenians against Islam.

Using his best acting skills, the sultan pretended to be deeply insulted by the English accusations and demands, and took contact to the pope in Rome requesting protection of the innocent (himself!). (Aage Meyer Benedictsen p. 2) While the west was conducting polite diplomacy and the sultan calmed the European worries, he simultaneously prepared for the final showdown with the “Armenian slanderers and hate preachers”. The first demand was for all Christians to hand over their weapons. Which were subsequently distributed to their Muslim neighbours! "

Όλα ήταν πλέον έτοιμη, και ήρθε η ώρα περίπου. Είναι σαφές ότι οι δολοφονίες έγιναν αντιληπτά από το ευρύ κοινό ως η βούληση του σουλτάνου. Ήταν επίσης προφανές ότι εκτελέστηκαν σύμφωνα με λεπτομερώς και εκτελούνται με γνώμονα τα σχέδια, που ξεκίνησε και σταμάτησε σε σύνθημα. Και είναι σαφές ότι ούτε ένας από τους δολοφόνους ή βιαστές τιμωρήθηκαν ποτέ, και ότι οι κυριότεροι δημόσιοι υπάλληλοι αμείβονται και προωθούνται για τη συμμετοχή τους, ενώ η απροθυμία είχαν αφαιρεθεί ή να τιμωρηθεί. Αυτό δεν ήταν αυθόρμητη έκρηξη του φανατισμού ή της δημόσιας οργής. "(Aage Meyer Benedictsen σ.. 193)

Τρομπέτες φυσάει ή το μουεζίνης καλεί σε προσευχή από τους μιναρέδες ξεκίνησε τη γενοκτονία σε κάθε θέση, διατυμπανίζει και ακούγονται από τα τζαμιά έληξε κάθε γύρο των δολοφονιών. Φροντίδα λήφθηκε να μην σκοτώνουν τους Ευρωπαίους, καθώς αυτό θα προκαλέσει προβλήματα. Ο πληθυσμός της σκοτώθηκε και η αρμενική τους Katholichos Mekrtitj Κριμαίας "Hajrik" ιδιοκτησία χωρίζεται? Αυτό χρησιμοποιήθηκε ως δόλωμα για να εντείνει τις δολοφονίες. Οι δολοφονίες έγιναν με τέτοια πειθαρχία ότι μια ενιαία κίνηση από έναν άοπλο χωροφύλακας μπορούσε να κρατήσει τη δολοφονική όχλο μακριά από την αμερικανική περιουσία.

Το άνοιγμα προς τις δολοφονίες έλαβαν χώρα στην Κωνσταντινούπολη στις 30 Σεπτεμβρίου 1895 και συνεχίστηκε το Trapezunt, όπου οι Αρμένιοι εκδιώχθηκαν να ρίχνονται στη θάλασσα και πνίγηκε. Αυτή η διαδικασία συνεχίστηκε στις πόλεις Erzingian, Baibuart, Μπιτλίς, Ερζερούμ, Arabkir, Diabekir, Malatia, Kharput και Sivar, και κορυφώθηκε με τις τρομερές εκτελέσεις των Χριστουγέννων στην Urfa 1895.

Τα Χριστούγεννα το σύνολο του αρμενικού πληθυσμού του Urfa συνελήφθη και κλείδωσαν μέσα στο χριστιανικό καθεδρικό ναό, το οποίο στη συνέχεια πυρπολήθηκε. 1200 κάηκαν μέχρι θανάτου. Αργότερα δολοφονίες έλαβαν χώρα στην Κωνσταντινούπολη και στο Βαν, στο 1896. Οι γραπτές εντολές στην πόλη της Arabkir είναι χαρακτηριστική για τις παραγγελίες πριν από τις δολοφονίες:

«Όλοι όσοι είναι παιδιά του Μωάμεθ, τώρα πρέπει να εκτελέσει το καθήκον τους και να σκοτώσει όλους τους Αρμενίους, λεηλατούν τα σπίτια τους και να τα κάψει. Ούτε μια Αρμενίων θα πρέπει να γλιτώσει! "Έτσι ήταν η σειρά του σουλτάνου. "Εκείνοι που δεν υπακούνε αυτό πρέπει να θεωρούν τους εαυτούς τους Αρμένιους, και σκοτώθηκαν. Συνεπώς, κάθε Μουσουλμάνος πρέπει να δείξει υπακοή του προς την κυβέρνηση και το Ισλάμ από την πρώτη δολοφονία των Χριστιανών, ο οποίος έζησε στη φιλία μαζί του! "(Meyer, σ. Benedictsen. 195 - 196)

Ο ανώτατος στρατιωτικός ηγέτης της Ανατολίας στην Erzingian διανέμεται αυτή την εντολή με την πρόσθετη παρατήρηση: «Σκοτώστε τους χοίρους." Ο όχλος, που υποκινήθηκαν για τις δολοφονίες και τη δήμευση των περιουσιακών τους προστατευόταν από τακτικές μονάδες του τουρκικού στρατού, ο οποίος άνοιξε πυρ αμέσως εάν οι χριστιανοί προσπάθησαν να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους. Θα χρησιμοποιήσετε είτε κανόνια εναντίον των περιοχών κατοικίας ή απλώς παρακολουθούν παθητικά.

"Μείνει πίσω στην ντροπιασμένος καταστράφηκαν, σπίτια κάθονταν οι γυναίκες και τα παιδιά μεταξύ των φορέων αιμορραγία των συγγενών τους, οι ίδιοι πιασμένος από την φρίκη. Σε ορισμένες περιοχές και οι γυναίκες σκοτώθηκαν, αλλά στα περισσότερα σημεία οι νικητές τους υπόκεινται μόνο σε καταχρήσεις, βιασμούς και λεηλασίες, καθώς και πολυάριθμα κοπάδια των ορφανών θα περιπλανηθεί. Οι δολοφονίες Αρμενίων κινήθηκαν από την τουρκική διοίκηση, προκειμένου να κερδίσει την κατανόηση και την υποστήριξη του μουσουλμανικού πληθυσμού! (Meyer, σ. Benedictsen. 195 - 196)

Η πρόθεση ήταν να χρησιμοποιούν τον τρόμο για να οδηγείτε όσο το δυνατόν περισσότερα για το Ισλάμ. Αυτή ήταν η ουσία του Abd-ul-Hamid σχέδιο. Συνεπώς, όλοι οι άνθρωποι έπρεπε να δολοφονηθεί. Οι γυναίκες θα μπορούσε να περάσει ως σκλάβοι σε μουσουλμανικά σπίτια και παιδιά που μεγαλώνουν να είναι μουσουλμάνοι από τη δολοφονία των γονιών τους. Αυτό έφερε τον χαλίφη πιο κοντά στο στόχο του, η πλήρης εξάλειψη του αρχικού χριστιανικού πληθυσμού, η χώρα του οποίου οι Τούρκοι είχαν καταλάβει. Οι τουρκικές αρχές σε αρκετές περιπτώσεις έδωσε τις χριστιανικές επιτυχίες του πληθυσμού ότι η περιτομή και η μετατροπή στο Ισλάμ θα αποφύγει τον θάνατο, "για αυτό είναι το θέλημα του Αλλάχ και ο προφήτης!", Ειπώθηκε.

Με πιεστικό ανάγκασε τελετές περιτομής και των εκατοντάδων χριστιανών επιβεβαιώθηκε ότι ήθελαν να αποφύγουν τον θάνατο. Παράλληλα, κατέστη σαφές ότι όσοι δεν ακολουθήσουν το παράδειγμά τους θα μπορούσε να αναμένει ένα φρικτό θάνατο. Ειδικότερα, στις επαρχίες της Σίβας, Μπιτλίς, Van και Diabekir χωριά της αναγκαστικής μετατροπές θα μπορούσε να υπολογίζεται από τις εκατοντάδες.

Σε 60 χωριά στην επαρχία της Karput δεν είναι μια ενιαία ιερέας έμεινε ζωντανός, δεν υπάρχει ούτε μία εκκλησία παρέμεινε. 568 εκκλησίες σε αυτόν τον τομέα ισοπεδώθηκαν, ενώ ένα άλλο 282 μετατράπηκαν σε τζαμιά. In a total of 559 villages those Armenians who survived the massacres were forced to convert to Islam. After the massacres all crucifixes were broken in public, the holy Bible spatted upon, its papers torn out and used for toilet paper.

An example shows what would take place if one would not forsake ones faith. In Biredjik, where 240 families who refused to become Muslims were destroyed, one old man was made an example of what would happen to the Christians who refused to become Muslims. When he refused to swear off Christ, he had his clothes torn off and was placed on burning charcoal. While he was writhing in agony, the Bible was held before his eyes and he was told to find some prophecies in the Bible worth trusting. Then he was nailed to planks. It happened several times that the instructions in the Quran to crucify the infidels was carried out. Then they shouted at him: “Call upon England! Call upon your Christ! Let him take you down!”

The worst fate awaited the leading Christian Armenians: teachers, doctors and priests. First they were arrested, then subjected to terrifying torture. Their hair was scorched with fire, the remaining hair and nails pulled out with tongs. They were then hanged for hours head down, while the executioners burned holes in their bodies with glowing rods. Often their wives and children were forced to watch the gruesome torture.

As the atrocities continued, more and more Armenians sought to defend themselves. As they had no weapons it was difficult, but in Zeitun in Kilikia seven Armenian villages defended themselves along with four Turkmenian. These villages were like birds nests on the sides of mountains. 10,000 inhabitants here resisted the attacks of 60,000 Turkish soldiers from November 1895 through February 1896. The population of Zeitun was spared after interference from the English Consul.

But what else did Europe do during this?

Τίποτα. They preferred to maintain friendly relations with Turkey and the sultan. Ο
words of the sultan that it was just a set of unfriendly rumours against Islam were believed! “Islam is a religion of peace!” It was repeated over and over. This soon caused trouble for the sultan, for how to exterminate the Armenians in Constantinople, where the European diplomats were located?

The opportunity came in 1896. In order to attract European attention and help, 20 young Armenians occupied a bank and threatened to blow up the building, unless the Europeans helped them avoid total annihilation. They miscalculated. The sultan issued a statement declaring that Armenians were now attacking Turks everywhere, and that strict punishment was due.

Next day the systematic cleansing of the Armenians commenced. Quarter for quarter they were taken away and murdered. Thousands were beaten to death with clubs and iron rods. Long rows of horse charts were lined up to drive the heaps of bodies away from the streets. The killings lasted two days and stopped as suddenly as they had started. In these two days 6000-7000 Armenians were killed in the city, while the European press declared their understanding for the need of the Turks to defend themselves! In Germany, though, Dr. Johannes Lepsius in his book “Eine Anklage” (An Accusation) systematically documented the genocide through eyewitness accounts. But nothing happened.

CONTINUED HERE .

Σχόλια

Trackbacks

• The Turkish genocides :: Liberties Alliance | Breaking News 24/7
• The Turkish genocides :: Liberties Alliance | macedoniatoday
• Denial of the Armenian Genocide :: Liberties Alliance